Dlaczego lodowe półki Larsen A i B zawiodły? Naukowcy twierdzą, że już wiedzą.

Naukowcy poinformowali w czwartek, że gwałtowne zapadanie się szelfów lodowych na Półwyspie Antarktycznym w ciągu ostatniego ćwierćwiecza było prawdopodobnie spowodowane pojawieniem się ogromnych pióropuszy ciepłego, wilgotnego powietrza, tworzących trudne warunki i destabilizujących lód.

Rozpad szelfów Larsena A w 1995 roku i szelfu Larsena B w 2002 roku został poprzedzony opadnięciem tych pióropuszy, zwanych rzekami atmosferycznymi, z Oceanu Spokojnego. W ciągu kilku dni wygenerowali niezwykle wysokie temperatury, które spowodowały topnienie lodu na powierzchni, pękanie i zmniejszenie pokrywy lodu morskiego, co pozwoliło falom oceanicznym na dalsze zakrzywianie się i osłabianie szelfów lodowych.

powiedział Jonathan Wylie, klimatolog i meteorolog z Uniwersytetu Grenoble Alpes we Francji i główny autor książki. Studium opisujące badania W czasopiśmie Communications Earth and Environment.

Chociaż od 2002 roku na półwyspie nie było lawin, dr Wylie i współpracownicy odkryli, że rzeki w atmosferze spowodowały również 13 z 21 głównych zdarzeń formowania gór lodowych w latach 2000-2020.

Dr Wylie powiedział, że większy, w większości wciąż nienaruszony szelf Larsen C, czwarty co do wielkości na Antarktydzie, o powierzchni 17 000 mil kwadratowych, może ostatecznie spotkać ten sam los, co A i B.

„Jedynym powodem, dla którego stopienie jest tak nijakie, jest to, że jest dalej na południe w porównaniu z innymi, a zatem jest znacznie chłodniej” – powiedział. Ale ponieważ świat nadal się ociepla, oczekuje się, że rzeki atmosfery staną się gęstsze. „Larsen C będzie teraz zagrożony tymi samymi operacjami” – powiedział.

Prace wykazały również, że inne części Antarktydy, które nie ogrzewają się tak szybko, jak półwysep, mogą być również podatne na ostateczną infekcję, powiedział Kyle R. Klem, naukowiec z Victoria University w Wellington w Nowej Zelandii, który nie był zaangażowany w nauka. Udokumentowany przez naukowców mechanizm zależy w większym stopniu od ocieplenia, z którego pochodzi rzeka atmosferyczna.

„Ilość ciepła i wilgoci, które rzeki przenoszą do atmosfery, jest wyższa niż byłaby bez globalnego ocieplenia” – powiedział dr Clem. „Więc masa powietrza, która uderza w Antarktydę, jest znacznie cieplejsza. To te ekstremalne zdarzenia prowadzą do zawalenia się lodowca szelfowego”.

„Możesz to dostać wszędzie na Antarktydzie” – powiedział.

Półki to pływające języki lodu, które powstrzymują większość lodu pokrywającego Antarktydę do głębokości prawie 3 mil. Kiedy szelf się zapada, przepływ lodu lądowego do oceanu przyspiesza, zwiększając tempo podnoszenia się poziomu morza.

Chociaż pokrywa lodowa Półwyspu Antarktycznego jest stosunkowo niewielka (gdyby wszystko się stopiło, poziom mórz podniósłby się o niecałą stopę), zapadnięcie się szelfów lodowych w innych częściach kontynentu może doprowadzić do jeszcze większego wzrostu poziomu morza na przestrzeni wieków.

W zeszłym miesiącu , Mały lodowy szelf zapada się na Antarktydzie Wschodniej, który jest uważany za najbardziej stabilną część kontynentu. Dawniej w okolicę docierała bardzo klimatyczna rzeka. Spowodowało to rekordowo wysokie temperatury, ale naukowcy nie są jeszcze pewni, jak dużą, jeśli w ogóle, rolę odegrały w rozpadzie półki.

Rzeki atmosferyczne występują, gdy duży stały obszar powietrza o wysokim ciśnieniu spotyka się z systemem burz o niskim ciśnieniu. Z ich spotkania wypływa wąski strumień wilgotnego powietrza.

Naukowcy stwierdzili, że podczas typowego lata na półkuli południowej półwysep doświadcza od jednego do pięciu takich zdarzeń. Przyjrzeli się tylko tym, które mają największą ilość pary wodnej.

Jeśli rzeka jest wystarczająco gęsta, może przez kilka dni stopić powierzchnię lodowca. Kiedy stopiona woda wpływa do pęknięć, ponownie zamarza, powodując rozszerzanie się i rozszerzanie pęknięć. W końcu takie powtarzające się pękanie wody, jak nazywa się ten proces, może spowodować rozpad lodowca.

Rzeka atmosferyczna może również stymulować ten proces, topniejąc lód morski lub jeśli towarzyszące wiatry odpychają lód morski od szelfu. To pozwala falom oceanu wstrząsać szelfem lodowym, zwiększając na niego nacisk.

Niektóre duże szelfy lodowe na Antarktydzie Zachodniej słabną w wyniku topnienia pod ciepłymi wodami oceanu. Niezależnie od długoterminowych trendów w ocieplaniu i łagodzeniu skutków, „w tym artykule ważne jest, że bardzo krótkie zjawiska pogodowe mogą doprowadzić szelf lodowy poza punkt krytyczny” – powiedziała Catherine Walker, glacjolog z Woods Hole Oceanographic Institution w Massachusetts, która nie była zaangażowanych w badanie.”