Zapaśnik Hall of Fame, Terry Funk, zmarł w wieku 79 lat

Terry Funk, zawodowy zapaśnik Hall of Fame, którego zaciekły styl walki inspirował dziesięciolecia krwawych bójek i zabawnych pojedynków, zmarł w szpitalu niedaleko Phoenix. Miał 79 lat.

W środę ogłoszono jego śmierć Światowa rozrywka wrestlingowa, firmie, w której jego kariera eksplodowała w latach 80-tych. W ogłoszeniu nie podano powodu.

Kariera zapaśnicza Funka, która rozpoczęła się w połowie lat 60. i trwała cztery dekady, zaprowadziła go w całym kraju i na świecie, od grania dla wyprzedanych fanów WWE po zabawianie fanów na rozwijającym się rynku japońskim z All Japan Pro Wrestling. Wkrótce stał się znany jako zaciekły zapaśnik, który używał improwizowanej broni przeciwko swoim przeciwnikom: krzeseł, drabin, drutu kolczastego, nietoperzy, koszy na śmieci i ognia.

W sporcie zbudowanym na występach sportowców grających przesadzone lub wymyślone wersje samych siebie, niezrównana jakość meczów Funka uczyniła go jednym z najbardziej znanych zapaśników swojego pokolenia.

Wiele z jego charakterystycznych klipów pokazuje go w krwawym bałaganie, z długimi, mokrymi włosami zaczesanymi do tyłu, z twarzą krwawiącą od jakiegoś uderzenia, kopnięcia lub strzału z krzesła. Nie miał wyrzeźbionego sześciopaku, jakiego zwykle oczekuje się od zawodowego zapaśnika. Ale jego sylwetka była szeroka, jego chwyt precyzyjny, a jego dzika kreatywność na ringu zapewniła mu szacunek rówieśników.

Ric Flair, emerytowany zawodowy zapaśnik, znany ze swoich krzykliwych strojów i ekstrawaganckiego stylu życia, powiedział w środę Na X, platformie znanej wcześniej jako Twitter, powiedział, że „nigdy nie spotkał kogoś, kto pracuje ciężej” niż Funk. Mick Foley, który również walczył z Funkiem, – powiedział na Facebooku że był „największym zapaśnikiem”, z jakim kiedykolwiek pracował.

Terrence Funk urodził się 30 czerwca 1944 roku w Hammond w stanie Indiana. książka „Pro Wrestling FAQ: Wszystko, co jeszcze trzeba wiedzieć o najzabawniejszym programie na świecie” (2015), autorstwa Briana Solomona. Jego ojciec, Dory Funk Sr., również był zapaśnikiem.

Po tym, jak Dory Sr. zakończył służbę na południowym Pacyfiku podczas II wojny światowej, rodzina przeniosła się do Teksasu, gdzie starszy Funk stał się znanym zapaśnikiem i promotorem.

To w Teksasie wiedza Terry’ego Funka na temat tego sportu pogłębiła się, podobnie jak jego miłość do niego. Zadebiutował w firmie zapaśniczej swojego ojca w 1965 roku.

W 1985 roku dotarł do World Wrestling Federation (obecnie World Wrestling Entertainment). Na WrestleMania II w następnym roku on i jego brat Dory Funk Jr. pokonali Tito Santanę i Junkyard Dog w pojedynku tag team.

W 1989 roku Funk przeniósł się do rywalizującej ligi World Championship Wrestling, gdzie rozegrał jeden z najbardziej znanych meczów w swojej karierze przeciwko Ricowi Flairowi.

20-minutowa walka była walką typu „odchodzę”, w której dwaj mężczyźni bili się i walczyli, aż jeden z nich się poddał. Mecz, obecnie uważany za klasyczny, był pokazem brutalnego realizmu, który przyciągnął fanów do wrestlingu zawodowego, w którym zwycięzca meczu jest ustalany z góry.

Były uderzenia w klatkę piersiową od Flaira, uderzenia w głowę od Funka, wyrzucanie z ringu, bójki na uboczu, ciągnięcie za włosy i powtarzające się krzyki obu zapaśników „Czy chcesz odejść?”

W końcu, kiedy Flair ciął Funka czteronożnym zamkiem, Funk, wijąc się z bólu, powiedział słowa, które sprawiły, że zadzwonił dzwonek meczu: „Poddaję się”.

W 2000 roku, kiedy był po pięćdziesiątce, Funk powrócił do World Championship Wrestling, zdobywając mistrzostwo Stanów Zjednoczonych i pasy WCW Hardcore Title. Jego ostatni mecz w WWE miał miejsce w 2006 roku.

W 2009 roku Terry Funk i Dory Funk Jr. zostali wprowadzeni do WWE Hall of Fame.

Funk zabrał także swój poważny wizerunek do Hollywood. A w 1989 roku zagrał rolę bramkarza w filmie „Road House”, w którym wystąpił Patrick Swayze. Wcześniej grał przerażającą postać Frankie the Struggler w Paradise Alley, dramacie o wrestlingu z 1978 roku, w którym wystąpił Sylvester Stallone.

Funk poślubił Vicki Weaver w 1964 r. Zmarła w 2019 r. Pozostawił po sobie brata. jego córki, Stacey Cleeney i Brandi Dungan; i troje wnucząt.

W autobiografii pana Funka „Terry Funk: Więcej niż tylko hardkor(2005), pisał o miłych wspomnieniach słuchania, jak jego ojciec mówił o zapasach io tym, jak jego „oczy błyszczały z dumy, kiedy rozmawiali o twardych i szalonych”.

„Kiedy dorastałem, miałem szczęście prowadzić życie gladiatora, życie, które dawało mi historie do opowiedzenia, takie jak te, które słyszałem jako chłopiec” – napisał. „Piraci, milionerzy, królowie i poszukiwacze przygód nie mają na mnie nic! Nie zamieniłbym swojego życia na nikogo.”