Rosenthal: Jak bezpłatna agencja Yoshinobu Yamamoto wypada w porównaniu z poprzednimi japońskimi miotaczami?

Stronniczość związana z niedawnością stwarza wrażenie, że pogoń Yoshinobu Yamamoto to najintensywniej rekrutujący się japoński miotacz, jakiego widzieliśmy. Sama liczba dużych zespołów rynkowych zajmujących się Yamamoto z pewnością kwalifikuje jego bezpłatną agencję jako niezwykłą. Jednak emocje wokół praworęcznego nie różnią się zbytnio od emocji wywołanych przez Daisuke Matsuzakę w sezonie 2006-07, Yu Darvisha w sezonie 2011-12 i Masahiro Tanakę w sezonie 2013-14. W związku z tym Shohei Ohtani w latach 2017–2018.

Ohtani wyraźnie należy do osobnej kategorii i to nie tylko dlatego, że jest graczem dwukierunkowym. Miał 23 lata, kiedy podpisał kontrakt, ograniczając swoją premię zgodnie z międzynarodowymi przepisami dotyczącymi podpisywania kontraktów amatorskich do 2,3 miliona dolarów. Najlepszymi porównaniami do Yamamoto są Matsuzaka, Darvish i Tanaka, którym nie grozi żaden górny limit wynagrodzeń.

Podobnie jak Yamamoto, Darvish i Tanaka wkraczali w sezon w wieku 25 lat. Matsuzaka był nieco starszy i rozpoczął kampanię w wieku 26 lat. Patrząc wstecz, w miarę jak nasilają się licytacje Yamamoto, ich doświadczenia z głównych lig można uznać za przynajmniej w pewnym stopniu korzystne.

tak jak SportowiecJason Stark i Eno Sarris wykazali w oddzielnych artykułach, że obiektywne informacje dostępne na temat Yamamoto, od oceny wysokości tonu po analizę biomechaniczną, są znacznie bardziej wszechstronne niż w przypadku któregokolwiek z jego poprzedników. Jednak nic nie jest gwarantowane.

Matsuzaka, który dołączył do drużyny Boston Red Sox na podstawie sześcioletniego kontraktu wartego 52 miliony dolarów po tym, jak zespół nabył jego prawa za opłatą za wpis w wysokości 51,11 miliona dolarów, rozegrał 61 występów w pierwszych dwóch sezonach w Bostonie i 55 meczów w ostatnich czterech. Jego obrażenia obejmowały zerwanie więzadeł w łokciu, co wymagało operacji Tommy’ego Johna. Jego skorygowana ERA w Red Sox była niewiele wyższa od średniej ligowej, a po wygaśnięciu kontraktu spędził dwa regularne sezony w New York Mets.

Darvish, który dołączył do drużyny Texas Rangers na podstawie sześcioletniego kontraktu wartego 56 milionów dolarów plus opłata za oddelegowanie w wysokości 51,7 miliona dolarów, jest prawdopodobnie odnoszącym największe sukcesy ze wszystkich japońskich miotaczy, dwukrotnym wicemistrzem nagrody Cy Young Award i pięcioma zwycięzcami wszechczasów . Gwiazda rozpoczyna swój 12. sezon w ekstraklasie. Miał także problemy z łokciem, wymagające operacji Tommy’ego Johna w 2015 r., artroskopii łokcia w 2018 r. i lokautu spowodowanego reakcją stresową pod koniec 2023 r. Jednak jego ERA skorygowany o karierę jest o 17 procent wyższy od średniej ligowej. Zach Greinke, mocny kandydat do Hall of Fame, uzyskał wyższą ocenę na poziomie 21%.

Tanaka, który dołączył do New York Yankees na podstawie siedmioletniego kontraktu wolnego agenta o wartości 155 milionów dolarów, również cieszył się udaną karierą w lidze pierwszoligowej, mimo że w pierwszym sezonie zdiagnozowano u niego częściowe zerwanie więzadła łokciowego. Uniknął operacji i przed skróconą kampanią w 2020 roku rozegrał średnio 27 meczów w ciągu sześciu pełnych sezonów. Według metryki dolarowej FanGraphs, czyli WAR przeliczonej na metrykę dolarową na podstawie tego, ile gracz zarobi w ramach bezpłatnej agencji, wyniki Tanaki w ramach jego kontraktu były nieznacznie lepsze od jego wyników w sezonie zasadniczym. Był także niezłomnym zawodnikiem posezonowym, osiągając ERA na poziomie 3,33 w 10 startach.

W swojej najlepszej formie nawet Matsuzaka pokazał, dlaczego awansował — w swoim drugim sezonie uzyskał bilans 18-3 z ERA na poziomie 2,90 i był liderem wśród głównych zawodników pod względem średniej odbijania przeciwników. Jednak nawet cała twórczość Darvisha pokazuje, że istnieje niebezpieczeństwo podpisania kontraktu na 10 lub więcej lat Yamamoto, który nigdy nie grał w głównych drużynach i chociaż jest bardzo wysportowany, ma tylko 170 cm wzrostu i 76 funtów. Jednakże menadżerów najważniejszych lig nie wydaje się zniechęcać jego niewielki wzrost.

Yamamoto, bazując na intensywnej konkurencji na otwartym rynku, może ponad dwukrotnie wydłużyć kontrakt Tanaki, nie licząc opłat wydawniczych, które mogą przekroczyć 50 milionów dolarów. Szum wokół niego jest prawie na pewno uzasadniony. Zespoły podejmują dziś decyzje na podstawie większej wiedzy niż kiedykolwiek wcześniej. Wiedzcie tylko, że nie jest pierwszym 25-letnim japońskim miotaczem, który wywołał tego rodzaju emocje i nie będzie ostatnim.

Następny w kolejce, gdzieś za kilka lat: Ruki Sasaki, 22 lata.

Co zrobić z Burnsem

Nie jest jasne, czy Milwaukee Brewers są skłonni sprzedać praworęcznego Corbina Burnesa. Według głównych źródeł ligowych zaznajomionych ze stanowiskiem zespołu istnieje jednak możliwość, że zespół będzie w stanie wprowadzić Burnsa do sezonu ze względu na chęć właściciela Marka Attanasio do rywalizacji i uniknięcia ostrej reakcji, jaką spotkał się z zespołem za wymianę Josha Hadera w ostatecznym terminie w 2022 roku. .

Jeśli Brewers nie będą walczyć, mogą przenieść Burnsa w ostatecznym terminie w 2024 roku i uzyskać podobny lub być może lepszy zwrot, pod warunkiem, że pozostanie zdrowy. Obecnie problemem zespołów otwartych na zawieranie transakcji jest to, że nadal dostępnych jest wielu wolnych agentów. Spośród nich tylko Blake Snell wymagałby przegrania wyboru w drafcie. Inni konkurenci kosztują tylko pieniądze, umożliwiając zespołom utrzymanie swoich typów i prognoz.

Zmniejsza to także szanse Brewersów na duży zysk: Burns tak Oczekuje się, że zarobi 15,1 miliona dolarów W ostatnim roku arbitrażu, zanim został wolnym agentem. W przeciwieństwie do Tylera Glasnowa, który w zeszłym tygodniu został sprzedany z Tampa Bay Rays do Los Angeles Dodgers, zespoły uważają, że jego przedłużenie jest mało prawdopodobne. Agent Burnsa, Scott Boras, generalnie woli, aby jego klienci ustalali swoje wartości na otwartym rynku. Glasnow reprezentuje Wasserman Media Group, która historycznie była bardziej otwarta na tego typu transakcje.

Attanasio mógłby wtedy pomyśleć: dlaczego on to robi? Dlaczego nie spróbujesz najpierw konkurować? Zespół Brewers udowodnił, że jest biegły w maksymalizowaniu ograniczonych zasobów, docierając do play-offów w pięciu z ostatnich sześciu sezonów. Jednak wszystkie te występy posezonowe miały miejsce pod rządami Craiga Counsella jako menedżera. Co, jeśli się nad tym zastanowić, może być kolejnym powodem, dla którego Attanasio złapie Burnsa i, jeśli o to chodzi, zatrzyma zatrzymującego Williego Adamsa. Właścicielowi z pewnością zależałoby na najlepszym doradcy, który wycofał się dla rywalizującego z nim Chicago Cubs.

Problem z zatrzymaniem Burnsa polega na tym, że może on doznać kontuzji przed terminem lub jego występy mogą się pogorszyć. Jeśli twierdzą Brewersowie, wymiana za Burnsa i Adamsa wydaje się nie wchodzić w grę w przypadku organizacji wciąż borykającej się z konsekwencjami Hadera. Tak więc w przypadku Burnsa, Adamsa i Brandona Woodruffa, którym nie zaproponowano operacji barku, Brewers mogliby mieć tylko dwa typy – jeden, jeśli odmówią złożenia Adamesowi kwalifikującej się oferty.

Proaktywne zespoły o niskich przychodach, takie jak Rays i Cleveland Guardians, rzadko dają się złapać w takie sytuacje. Starają się działać raczej wcześniej niż później, co dokładnie zrobili Brewers w przypadku Hadera, który ostatecznie zdobył bramkę dla Williama Contrerasa i wysoko cenionego Roberta Gassera.

Być może najlepiej będzie na to spojrzeć w następujący sposób: Co woleliby zrobić rywale drużyny Brewers z NL Central? Wzmocnić klub na dłuższą metę, zastępując Burnsa lub Adamsa zawodnikami, którzy mogliby dodać do składu młode talenty? A może spróbujesz ostatni raz z Burnsem i Adamsem w 2024 roku, a potem stracisz jednego lub oba na rzecz samych wyborów w drafcie?

Odpowiedź wydaje się jasna. Jednak dla Attanasio wybór może nie być łatwy.

Nierówność w puli nagród przed językiem arabskim?

Pula premii przedarbitrażowych ma na celu zapewnienie dodatkowego wynagrodzenia graczom ze stażem pracy od zera do trzech lat. Jednak w 2023 r., drugim roku funkcjonowania systemu, część pieniędzy trafiła do graczy, którzy już otrzymali dobre wynagrodzenie.

Według liczb Uzyskane przez Associated PressTrzy z czterech najwyższych premii zależnych od wyników otrzymali gracze podpisani długoterminowymi przedłużeniami – Julio Rodriguez (210 mln dolarów), Corbin Carroll (111 mln dolarów) i Spencer Stryder (75 mln dolarów). Cała trójka otrzymała łącznie dodatkowe 5 370 519 dolarów, co stanowi ponad 10 procent z łącznej kwoty 50 milionów dolarów.

Dlaczego nie wykluczyć z puli graczy posiadających długoterminowe gwarancje, umożliwiając dystrybucję pieniędzy graczom nieposiadającym takiej gwarancji? Według źródeł zaznajomionych z dyskusjami, związek starał się to zrobić podczas ostatniej rundy negocjacji zbiorowych. Związek wierzy, że pieniądze z puli premii mogą zniechęcić 0-3 do podpisywania przedłużeń poniżej wartości rynkowej.

Liga odmówiła spełnienia prośby federacji, uznając, że zawodnik, który otrzyma premię, musi ją otrzymać, niezależnie od swojego statusu kontraktowego. Dodatki dla 0-3 graczy zazwyczaj wiążą się z niskimi pensjami na początku, a duże pieniądze pojawiają się później. Jednak Rodriguez i Carroll otrzymali premie za podpisanie kontraktu w wysokości odpowiednio 15 milionów dolarów i 5 milionów dolarów (umowa Stridera nie obejmowała premii za podpisanie kontraktu).

Jest bardzo mało prawdopodobne, że w trakcie obowiązywania obecnego układu zbiorowego solidarności, który obowiązuje do 1 grudnia 2026 r., nastąpią zmiany w sposobie podziału pieniędzy. Pewne jest jednak, że w kolejnej rundzie negocjacji związek ponowi próbę zwiększenia wielkość basenu od 50 milionów dolarów. . Jeżeli posiadacze zabezpieczeń o długich pozycjach wynoszących 0–3 w dalszym ciągu otrzymują najwyższe nagrody, właściwym może okazać się ponowne rozważenie sposobu dystrybucji środków.

(Górne zdjęcie autorstwa Yamamoto: Koji Watanabe/Getty Images)