Najnowsze wiadomości z Rosji i Ukrainy – The New York Times

Wbrew oczekiwaniom Unia Europejska udzieliła Ukrainie znacznej pomocy wojskowej i nałożyła na Rosję masowe sankcje, z szybkością i autorytetem. Ale teraz staje przed trudniejszym pytaniem – jak połączyć słabe kraje, takie jak Ukraina, Mołdawia i Gruzja, z Europą w taki sposób, aby jej pomóc i nie stwarzać większych zagrożeń dla bezpieczeństwa w przyszłości.

To pytanie nierozstrzygnięte podczas rozpoczynającego się w poniedziałek szczytu przywódców UE, tym bardziej naglącym przez żądanie Ukrainy w sprawie przyspieszonych rozmów akcesyjnych w celu przystąpienia do bloku, co może nie zostać rozstrzygnięte przed kolejnym spotkaniem pod koniec czerwca.

Pomimo nacisków na przyspieszenie drogi Ukrainy, pełne członkostwo jej lub innych krajów na peryferiach Europy w NATO lub Unii Europejskiej jest mało prawdopodobne przez wiele lat. Ale europejscy przywódcy już zaczęli dyskutować o sposobach powolnej integracji i ochrony.

Prezydent Francji Emmanuel Macron i premier Włoch Mario Draghi w ostatnich tygodniach mówili o nowej konfederacji z Unią Europejską, w przeciwieństwie do starej koncepcji grupy rdzeniowej i peryferii, czyli „Europy dwóch prędkości”, którą nowa członkowie odrzucają jako tworzący status drugiej kategorii.

w Przemówienie na „Dzień Europy”, 9 maja przed Parlamentem Europejskim pan Macron przedstawił bardziej ustrukturyzowaną, choć wciąż niejasną propozycję nowego rodzaju porozumienia.

„Wojna na Ukrainie i uzasadnione aspiracje jej mieszkańców, podobnie jak Mołdawii i Gruzji, do przystąpienia do Unii Europejskiej, zachęcają nas do przemyślenia naszej geografii i organizacji naszego kontynentu” – powiedział.

Macron przedstawił nadrzędną wizję nowej europejskiej wspólnoty politycznej – zewnętrznego kręgu krajów europejskich, w tym Ukrainy, Gruzji, Mołdawii i Wielkiej Brytanii – która byłaby stowarzyszona, ale nie będąca częścią UE.

Macron powiedział, że tak szerszy krąg państw europejskich pozwoli Brukseli na szybsze sprowadzenie słabszych krajów wzdłuż granic Rosji do Europy niż pełne członkostwo w UE, które „w rzeczywistości zajmie kilka lat, a najprawdopodobniej kilkadziesiąt”.

Taka „wspólnota polityczna”, powiedział, „pozwoliłaby demokratycznym krajom europejskim, które wierzą w nasze podstawowe wartości, nową przestrzeń współpracy politycznej w dziedzinie bezpieczeństwa, energii, transportu, inwestycji w infrastrukturę i swobodnego przepływu osób, zwłaszcza młodzi ludzie”.

Pomysł koncentrycznych pierścieni lub „warstw” krajów europejskich dla „Europy wielu prędkości” był już wielokrotnie proponowany, m.in. przez byłego prezydenta Francji François Mitterranda w 1989 roku. Poszedł wszędzie. Pan Macron sam o tym mówił. Ale teraz, gdy Rosja wyruszyła w marsz, nadszedł czas, aby to urzeczywistnić, powiedział.

W lutym, cztery dni po rosyjskiej inwazji, Ukraina formalnie złożyła wniosek o przystąpienie do bloku, aw marcu przywódcy UE uznali „europejskie aspiracje i europejski wybór Ukrainy”.

8 kwietnia w stolicy Ukrainy, Kijowie, Ursula von der Leyen, przewodnicząca Komisji Europejskiej, powiedziała prezydentowi Wołodymyrowi Zełenskiemu Z Ukrainy: „Drogi Wołodymyrze, moje dzisiejsze przesłanie jest jasne: Ukraina należy do rodziny europejskiej”. Powiedziała: „Tu zaczyna się twoja droga do Unii Europejskiej”.

Ale nawet jeśli europejscy przywódcy zdecydują się na rozpoczęcie negocjacji z Ukrainą, proces ten będzie długi, mimo poparcia dla natychmiastowego członkostwa takich krajów jak Polska i kraje bałtyckie.

22 maja francuski minister ds. Europy Clement Bonn powiedział francuskiemu radiu: „Nie chcę pokazywać Ukraińcom złudzeń ani kłamstw”. Dodał: „Musimy być szczerzy. Jeśli mówisz, że Ukraina wejdzie do Unii Europejskiej za pół roku, rok lub dwa, to kłamiesz. Być może za 15 czy 20 lat – to trwa długo”.

Austriacki minister spraw zagranicznych Alexander Schallenberg powiedział, że biorąc pod uwagę trudności, należy zaproponować Ukrainie „inną drogę” w jej stosunkach z Brukselą.

Pan Zełenski stanowczo odrzucił każdą inną drogę niż przyspieszenie pełnego członkostwa Ukrainy w Unii Europejskiej. Ale jest mało prawdopodobne, że jego żądanie zostanie spełnione.

Nawet rozpoczęcie rozmów akcesyjnych z Ukrainą jest kontrowersyjne, ponieważ Gruzja i Mołdawia również złożyły wnioski po inwazji, a inne kraje od dawna tkwią w tym procesie. Turcja złożyła wniosek w 1987 r., Macedonia Północna w 2004 r., Czarnogóra w 2008 r., Albania i Serbia w 2009 r. Wszyscy rozpoczęli negocjacje akcesyjne.

Nawet Bośnia i Hercegowina złożyła wniosek, a Kosowo tego chce.

Jednak od 2013 r. nie nastąpiło rozszerzenie UE, częściowo z powodu problemu integracji już biedniejszych członków, takich jak Rumunia i Bułgaria, a także dlatego, że kryteria akcesji są zbyt uciążliwe.

Obecne 27 państw członkowskich boryka się z wystarczającymi problemami gospodarczymi, nie wspominając o tym Próbując utrzymać Węgry i Polskę w ryzach Z europejskimi wartościami i rządami prawa.

„Kraje takie jak Ukraina, Gruzja i Mołdawia są kruche i nie uzyskają wkrótce członkostwa w UE lub NATO” – powiedziała Claudia Major, analityk ds. obronności w Niemieckim Instytucie Spraw Międzynarodowych i Bezpieczeństwa. „Jeśli jesteśmy uczciwi, nie mamy dla nich gwarancji bezpieczeństwa”.

Powiedziała, że ​​mogą istnieć bliższe relacje z Brukselą w obszarach sektorowych, takich jak edukacja, sieci elektryczne, handel i gospodarka, w rodzaju partnerstwa bez członkostwa. „Ale nie jestem pewna, czy to odstraszy Rosję” – dodała. „W końcu dlaczego Finlandia i Szwecja chcą NATO? Bo tam mają Stany Zjednoczone”.

Lekcja, powiedziała, jest taka, że ​​„odstraszanie nuklearne i zdolności USA zapewniają nam bezpieczeństwo w Europie”.

„Możemy zapewnić tym krajom wszelkiego rodzaju wsparcie, ale nie na tyle, aby je uratować” – powiedział Major. „Nie możemy dać im ubezpieczenia na życie, jakiego chcą”.

Szybka ścieżka Ukrainy prawdopodobnie zrazi państwa Bałkanów Zachodnich, gdzie powolny i uciążliwy proces rozszerzenia „rozczarował wielu, podczas gdy Rosja i Chiny w rezultacie rozszerzyły swoje wpływy w regionie” – powiedziała Julia de Clerc-Sachs. Niemiecki Fundusz Marshalla w Brukseli.

Powiedziała, że ​​propozycje takie jak pana Macrona „mogą pomóc w rozpoczęciu szerszej dyskusji” wśród europejskich przywódców na temat tego, jak pomóc i chronić tych, którzy nie są jeszcze członkami.

Powinni jednocześnie uważać, aby nie interpretować takich pomysłów jako swego rodzaju „światła rozszerzenia”, które podważałoby aspiracje do pełnego członkostwa i dalszej izolacji „krajów już rozczarowanych procesem.

Trudniejszy pogląd jest taki, że Macron próbuje zatrzymać nowych nadziei w jakimś stałym piórze, aby utrzymać francuskie wpływy w Brukseli.

„W tym celu wysunął ideę »Limbo Brussels«, w której kraje kandydujące mogłyby gotować do końca świata” – napisał Eric Gueger, redaktor Neue Zürcher Zeitung. „Nazywa tę „europejską wspólnotę polityczną” jako komplementarną. do Unii Europejskiej. Brzmi to wystarczająco sympatycznie i niejednoznacznie, ale ostateczny cel jest jasny.

„Debata dopiero się zaczyna”, powiedziała Rosa Balfour, dyrektor Carnegie Europe Center. „Nie oczekuj planu”. Powiedziała, że ​​toczą się dyskusje „o stopniowej integracji tych krajów lub sektorów z podziałem na sektory”, w tym o wejściu na jednolity rynek.

Istnieją jednak również obawy, że pewne „lekkie członkostwo” podważy silną siłę reform wewnętrznych dla krajów kandydujących, aby spełnić surowe kryteria członkostwa w UE, szkodząc miękkiej sile bloku.

Pierre Vimont, były ambasador Francji w Waszyngtonie i członek Carnegie Europe Fellow, uważa, że ​​najlepiej byłoby po prostu otworzyć Unię Europejską dla wszystkich aspirantów. Ale „prawdziwym problemem”, powiedział, „jest to, że 35-członkowa UE nie może iść naprzód w ten sam sposób”, co wymagałoby poważnej reformy instytucjonalnej i zmiany traktatu.

Na razie powiedział: „Nikt nie zna odpowiedzi”. Ostrzegł jednak: „Nie możemy zaniedbać ani zapomnieć Rosji – robiliśmy to od lat i nie szło dobrze”.

„Musimy otwarcie zmierzyć się z tym pytaniem, wymyślić nowe pomysły” – powiedział.