Nadzieje Ukrainy na UE rosną, gdy przywódcy bloku zgadzają się na status kandydata

Zanim Ukraina będzie mogła rozpocząć negocjacje w sprawie przystąpienia do bloku, musi najpierw spełnić Kryteria Kopenhaskie – niejasną triadę wymagań skoncentrowanych na tym, czy kraj ma funkcjonującą gospodarkę wolnorynkową; czy jej instytucje są uprawnione do przestrzegania europejskich wartości, takich jak prawa człowieka i unijna interpretacja praworządności; i czy ma działającą i inkluzywną demokrację.

Jest mało prawdopodobne, aby Ukraina była w stanie spełnić te kryteria, gdy kraj był w stanie wojny, jednak von der Leyen przyznała, że ​​zaczęła robić postępy w dotarciu do nich na długo przed inwazją.

Kiedy te kryteria zostaną spełnione i wszystkie państwa członkowskie zgodzą się rozpocząć rozmowy na temat 35 rozdziałów negocjacyjnych – od handlu przez prawo po społeczeństwo obywatelskie – Ukraina musi podjąć reformy wewnętrzne, aby spełnić standardy wymagane w każdym z tych obszarów. Ponownie, wszystkie państwa członkowskie muszą zgodzić się na spełnienie tych wymogów przed zamknięciem każdego rozdziału.

Gdy to nastąpi, decyzja musi zostać zatwierdzona przez Parlament Europejski i agendy legislacyjne, a wreszcie Ukraina stanie się członkiem Unii Europejskiej.

Według brytyjskiego think tanku zmieniającego Europę średni czas przystąpienia do Unii Europejskiej to cztery lata i 10 miesięcy. Jednak niektóre państwa członkowskie Europy Wschodniej musiały czekać nawet 10 lat.

Oprócz długiego i skomplikowanego procesu istnieją również względy polityczne, które mogą udaremnić europejskie marzenie Ukrainy.

Nie każde państwo członkowskie jest zachwycone faktem, że Ukrainę uważa się za przystąpienie do bloku. Dlatego jeden lub więcej na każdym etapie prawdopodobnie będzie kusić się, by rzucić się w wir prac, aby uzyskać ustępstwo na coś innego, o czym dyskutuje UE – na przykład przydział funduszy UE.

Francja, Niemcy i Węgry były mniej smutne z powodu ich poparcia. Dopiero po wizycie w stolicy Ukrainy, Kijowie, przywódcy Francji, Niemiec i Włoch wyrazili poparcie dla statusu Ukrainy jako kandydata. Węgry również zwolniły, z różnych powodów, choć przede wszystkim jako największy sojusznik Rosji w Unii Europejskiej.

Zełenski skrytykował również niektóre kraje europejskie za brak wystarczającej ilości broni, ponieważ Ukraina jest w trakcie desperackiej bitwy w obronie regionu Ługańska na wschodzie kraju.

Przyczyny ich niechęci są różne, od obaw o korupcję po przeniesienie władzy z zachodu bloku na wschód w przypadku akceptacji Ukrainy. Istnieją również obawy, ile Ukraina może skonsumować z budżetu UE.

Chociaż wszystkie państwa członkowskie poparły tę kandydaturę, w nadchodzących latach przywódcy wciąż mają wiele okazji, by się deptać.

Długa podróż Ukrainy do Unii Europejskiej właśnie się rozpoczęła. Jej status jako kandydata może oznaczać zwycięstwo moralne i stanowić głośny przekaz do Rosji. Ale prawda jest taka, że ​​Ukraina musi teraz – w dużej mierze sama – przeprowadzić reformy, które będą wystarczająco trudne w najlepszych czasach, nie wspominając o inwazji obcej armii.