Hanae Mori, japońska projektantka mody, która połączyła style Wschodu i Zachodu, umiera w wieku 96 lat

Hana Mori, japońska projektantka mody, która wyłoniła się z ruin II wojny światowej i zbudowała dom mody o wartości 500 milionów dolarów, popularny wśród stylów Wschodu i Zachodu oraz symbol powojennego rozwoju Japonii, zmarła 11 sierpnia w swoim domu w Tokio. Miała 96 lat.

Jej biuro potwierdziło śmierć w czwartek, bez podania przyczyny. Powiedziała, że ​​zachorowała dwa dni przed śmiercią.

Ze sklepu krawieckiego obsługującego żony amerykańskich żołnierzy w zbombardowanej dzielnicy Tokio Hanae Mori (wymawiane HA-na-eh MO-ree), córka chirurga, zyskała światową sławę w latach 50-tych— rok pracy, który przyniósł bajeczną fortunę; 20 firm zajmujących się luksusowymi domami w Paryżu, Nowym Jorku i Tokio; I świetna pozycja dla kobieta w męskiej dominacji zawód i społeczeństwo.

Po dziesięcioleciach zmagań o poprawę i komercjalizację swoich metod, w 1977 roku została przyjęta do Chambre Syndicale de la Haute Couture, pierwszej Azjatki, która dołączyła do Cechu Światowych Projektantów w Paryżu. Była także pierwszą Azjatką, która dołączyła do szeregów Christiana Diora, Chanel, Givenchy, Armaniego, Versace, Valentino i Karla Lagerfelda na pokazach w Paryżu, gdzie rywalizacja i stawki były tak wysokie, jak moda.

Jej kolekcja w tym roku była oszałamiającą kolekcją sukien i innych ubrań z wyraźną mieszanką wzorów w stylu zachodnim z jedwabiu i szyfonu, japońskich kwiecistych nadruków, pejzaży morskich, kaligrafii i charakterystycznych motyli. Krytyk mody New York Times, Bernadine Morris, oświadczyła, że ​​w branży powstaje nowa gwiazda.

„Paryż wciąż ma swoje klasyki” Pani Morris napisała w 1977 roku„Chanel, która ustanowiła swój styl w latach 20. i od tego czasu niewiele się zmieniła, oraz Grace, która pojawiła się dekadę później. Tym razem dołącza do nich Hani Morey, który z czasem może stać się klasykiem”.

Ona miała rację. W kolejnych latach haute couture Mrs. Morey oczarowała wybiegi w Paryżu i Nowym Jorku i była chwalona przez prasę modową. Z kolei, gdy stał się dobrze znany, a jego eksportowane wyroby gotowe do noszenia stały się powszechnie dostępne, zyskał lojalność milionów nabywców na całym świecie.

Jej projekty były właściwie dość konserwatywne. W przeciwieństwie do swoich japońskich rówieśników Issey MijakePani Morey, która zmarła 5 sierpnia, oraz inni awangardowi projektanci mody, którzy używali niekonwencjonalnych wzorów i tkanin, nie próbowała przełamać schematów zachodniej mody. Zamiast tego, łącząc zachodnie projekty z japońskimi akcentami, podważyła stereotypy i wpłynęła na pokolenie projektantów w obu kulturach.

Jej kreacje nie były przeznaczone dla kobiet, które chciały się dostać, powiedział redaktor Vogue. Dla większości kobiet, które nie szukały w centrum uwagi, były to tylko spokojne przyjemności ubierania się w subtelne kolory i wzory: jedwabne sukienki koktajlowe z obi, Szyfonowe sukienki unoszą się w pomarańczowo-fioletowych mgiełkach, a spódnice i sukienki z nadrukowanymi płatkami róż, trzcinami lub miękkimi chmurkami.

Wraz ze swoim mężem, dyrektorem ds. tekstyliów, Kenem Moreyem, jako kierownikiem biznesowym, pani Morey opracowała linie sukienek wieczorowych, odzieży dziennej, roboczej, męskiej i dziecięcej, a także kolekcje butów, torebek, rękawiczek i szalików. Później produkowała wyroby z laki, perfumy dla kobiet i mężczyzn, a nawet wyposażenie domu.

Gdy Japonia podniosła się ze zniszczeń wojennych bombardowań i odzyskała swoją ekonomiczną pozycję dzięki przypływowi obfitości, kobiety kiedyś zaczęły uczęszczać do kuchni i ograniczyły się do noszenia tradycyjnych kimon dla siły roboczej tłumnie, kupując kurtki, spodnie, swetry i swetry pani Mori. spódnice; Wielu nauczyło się również nowych sposobów noszenia strojów wieczorowych, ślubów i innych formalnych okazji dzięki kreacjom Moreya.

W miarę jak nietradycyjne kolekcje pani Mori rozszerzyły się na rynki światowe, jej prywatna lista klientów powiększyła się o księżniczkę Grace z Monako, księżniczkę koronną Masako z Japonii, Lady Bird Johnson, Nancy Reagan, Hillary Clinton, Sophię Loren i Renatę Tibaldi, a także żony przywódców narodowych w Europie i Azji oraz przedstawicieli społeczności w Nowym Jorku, Paryżu, Londynie i Tokio.

„Nazwa Hanae Mori stała się synonimem japońskiej odzieży damskiej, takiej jak Toyota w samochodach, Sony w magnetofonach i Nikon w aparatach fotograficznych” – donosił The Times z Tokio w 1980 roku po tym, jak sztandar Mori osiągnął globalną sprzedaż w wysokości 100 milionów dolarów.

Wraz ze sławą przyszły kontrakty. Projektując kostiumy do japońskich filmów i mundury dla stewardes dla Japan Airlines, stworzyła kostiumy do opery Madama Butterfly w La Scali w Mediolanie w 1985 roku; Balet Opery Paryskiej „Kopciuszek” Rudolfa Nureyeva w 1986 roku (produkowany w Nowym Jorku w 1987); I opera „Elektra” na Festiwalu Muzycznym w Salzburgu w 1996 roku.

W latach 90. pani Mori była jednym z najpotężniejszych biznesmenów w Japonii i elitach społeczeństwa tokijskiego. Zbierała darowizny na cele charytatywne od ambasadorów, gwiazd rozrywki i liderów korporacji, których żony miały w swojej garderobie przynajmniej jedną kreację Moreya: garnitury dzienne sprzedawane za 9000 dolarów i suknie wieczorowe za 26 000 dolarów.

Międzynarodowa rezydencja pani Mori, Hanae Mori Building, była szklanym i stalowym punktem orientacyjnym w centrum Tokio. Była właścicielką pobliskiej francuskiej restauracji oraz rezydencji w Nowym Jorku i Paryżu, gdzie urządzała kolacje nawet dla 250 gości. Jej dom w Tokio był pięciopiętrową, nowoczesną rezydencją. Podobnie jak jej biurowiec, został zaprojektowany przez japońskiego architekta Kenzo Tange.

Pani Mori podróżowała po świecie swoim prywatnym odrzutowcem, jadła obiady z członkami rodziny królewskiej i dyrektorami generalnymi i często była tak sławna jak przebieranki i często pojawiała się w wiadomościach w Japonii. Mała i szczupła, z uśmiechem w kształcie serca, dużymi okrągłymi okularami i miękkim głosem, często była ciągnięta przez zachodnich reporterów, którzy mówili, że promieniuje spokojem pewności siebie i wrodzoną życzliwością.

„Mimo całego swojego sukcesu, Mori jest przyjazną, skromną, łaskawą i powściągliwą kobietą – sposób, który wynikał z konserwatywnego wychowania, kluczowego dla jej sukcesu w Japonii” – powiedział Washington Post w dossier z 1990 roku. „W zdominowanej przez mężczyzn kulturze biznesowej Tokio najsurowsza kobieta na stanowisku kierowniczym zostałaby wykluczona”.

Chociaż nikt o tym nie wiedział w tamtym czasie, roczna globalna sprzedaż pani Morey osiągnęła najwyższy poziom prawie 500 milionów dolarów. W połowie lat 90. jej sprzedaż zaczęła stopniowo spadać z powodu przedłużającej się stagnacji gospodarczej i zmieniających się gustów, które zmusiły wielu projektantów haute couture, w tym panią Morey, do wycofania się z wydatków.

W 2002 roku pani Morey sprzedała gotowe do noszenia sklepy detaliczne i licencjonowany biznes odzieżowy grupie inwestycyjnej składającej się z brytyjskich Rothschildów i japońskiego Mitsui. Później w tym samym roku Hanae Mori International złożyła wniosek o ochronę upadłościową w Japonii, z zobowiązaniami w wysokości 94 milionów dolarów. Nazwa Hanae Mori przetrwała w kilku tokijskich sklepach i nadal żyje w ich liniach perfum.

Pierwszy japoński projektant mody, Hanai Fujii, urodził się 8 stycznia 1926 roku w Moikaichi (obecnie Yoshika) w prefekturze Shimane w południowo-zachodniej Japonii. Była jedyną córką sześciorga dzieci Jarraha.

Hana miała piętnaście lat, gdy rozpoczęła się wojna na Pacyfiku. Jak wiele młodych Japonek pracowała w fabryce. Po zakończeniu wojny wznowiła studia na Chrześcijańskim Uniwersytecie Kobiet w Tokio i ukończyła je w 1947 roku z tytułem licencjata z literatury.

W 1947 wyszła za mąż za Moreya. Mieli dwóch synów, Akirę i Kei, którzy pomagali prowadzić jej firmę jako dorośli. Jej mąż zmarł w 1996 roku. Wśród jej ocalałych są synowie i ośmioro wnucząt, z których dwoje, Hikari Mori i Izumi Mori, to znane modelki.

Chętna do kariery, pani Mori studiowała szycie iw 1951 otworzyła swoje atelier w Shinjuku, centrum handlowym w Tokio. Kiedy producent filmowy zauważył jej pracę, zrobiła kostiumy do setek japońskich filmów w latach 50. i 60., w tym „Wczesna jesień” Yasujiro Ozu i „Pożegnanie z latem” Yoshishijiego Yoshidy.

Klientami stały się gwiazdy filmowe. Pisała felietony do magazynu o modzie i otwierała sklepy w Tokio i innych miastach.

W 1960 roku przeżyła doświadczenie, które zmieniło jej życie. Podczas wizyty w salonie Coco Chanel w Paryżu wpadła na pomysł, który zainspirował ją do spróbowania haute couture. Widząc, że kobiece piękno w Japonii opiera się na tajemnicy ukrycia, postanowiła stworzyć ubrania, które ujawniają naturalną kobiecość kobiety – rewolucyjną ideę w kulturze, która przez wieki czyniła kobiety niewidzialnymi.

Po zrealizowaniu swojego pomysłu jej biznes rozkwitł w Japonii. W 1975 roku udała się do Nowego Jorku z zaproszeniami z papieru ryżowego 300 amerykańskich dygnitarzy mody, w tym krytyków, projektantów i przedstawicieli domów towarowych, na jej pokaz „East Meets West” w hotelu Park Avenue. To był ogromny sukces.

„Dzieła sztuki są zdecydowanie” Pani Morris, krytyk mody w The Times, napisała. „Pejzaże, motyle, wachlarze i kwiaty są pięknie ubarwione na japońskim krepie jedwabiu i szyfonie.

„Ale są wyraźne oznaki, że japońska projektantka Hana Mori zmierza na zachód” – dodała. „Połączenie zachodniego designu i japońskich nadruków to szczęśliwa rzecz”.

Neiman Marcus, dom towarowy z Dallas, jako pierwszy wprowadził na rynek towary pani Morey w Ameryce. Wkrótce do partii dołączyli Bergdorf Goodman, Benoit Teller, Henry Bendel i Saks Fifth Avenue. Dwa lata później osiągnąłem świetność w Paryżu, osiedlając się na tej ulicy marzeń o modzie, Rue Montaigne.

Pani Mori zaprojektowała mundury dla japońskiej delegacji na Igrzyska Olimpijskie w Barcelonie w 1992 roku, a dwa lata później mundury na Igrzyska Olimpijskie w Lillehammer.

Pani Morey otrzymała wyróżnienia i nagrody, w szczególności Legię Honorową, najwyższą nagrodę Francji, przyznaną jej przez prezydenta François Mitterranda w 1989 roku. Jej książki to Design for Tomorrow (1978), Glass Butterfly (1984) i Hana Morey: 1960 – 1989” (1989).

Po ogłoszeniu bankructwa kontynuowała pokazy mody do 2004 roku, kiedy w wieku 78 lat przeszła na emeryturę i urządziła w Paryżu przyjęcie pożegnalne, nazywając to hołdem dla połączenia Wschodu i Zachodu, którego była pionierem.

„Seria oklasków powitała Hanę Mori, gdy publiczność wstała, by powitać ostatni wielki pokaz japońskiej mody w Paryżu”, International Herald Tribune. zgłoszone w 2004 r.. „Projektant był wyraźnie zdezorientowany, otoczony modelkami w wykończonych sukniach, kunsztownie wyszytych motylami – symbolem domu.”

Hikari Hida Raporty pochodziły z Tokio.