Extinction Corporation wyznacza swój następny (pierwszy?) cel: tygrysy tasmańskie

Ze wszystkich gatunków, które ludzkość zmiotła z powierzchni Ziemi, tygrys tasmański jest prawdopodobnie najbardziej tragiczną stratą. Torbacz wielkości wilka, czasami nazywany tygrysem tasmańskim, spotkał swój koniec po części dlatego, że rząd wypłacił swoim obywatelom nagrodę za każde zabite zwierzę. To zakończenie przyszło na tyle późno, że mamy zdjęcia i fragmenty filmów z ostatniego tuczącego się tygrysa, który kończy swoje dni w ogrodach zoologicznych. Wystarczająco późno, bo już za kilkadziesiąt lat, kraje zaczną pisać prawa, aby uniemożliwić innym gatunkom taki sam los.

We wtorek firma Colossal, która już zapowiedziała, że ​​chce przywrócić mamuta z powrotem, ogłosiła partnerstwo z australijskim laboratorium, które, jak twierdzi, wytępi tygrysa tasmańskiego w celu ponownego wprowadzenia go na wolność. Szereg cech biologii torbacza sprawia, że ​​jest to bardziej realistyczny cel niż mamuty, chociaż wciąż pozostaje wiele do zrobienia, zanim rozpoczniemy debatę na temat tego, czy reintrodukcja gatunku jest dobrym pomysłem.

Aby dowiedzieć się więcej o planach firmy dotyczących tygrysów tasmańskich, porozmawialiśmy z założycielem Colossal, Benem Lammem i szefem laboratorium, z którym współpracuje, Andrew Paskiem.

oddział

Do pewnego stopnia Colossal jest sposobem na zorganizowanie i sfinansowanie pomysłów partnera Lama, George’a Churcha. Church od wielu lat mówi o wytępieniu mamutów, po części pod wpływem postępów w edycji genów. Firma jest zorganizowana jako startup, a Lam powiedział, że jest bardzo otwarty na komercjalizację rozwijanej technologii, jednocześnie osiągając swoje cele. „W drodze do wyginięcia Colossal opracowuje nowe oprogramowanie, mokre oprogramowanie i innowacyjne technologie urządzeń, które mogą mieć ogromny wpływ zarówno na ochronę przyrody, jak i na opiekę zdrowotną ludzi” – powiedział Ars. Ale zasadniczo chodzi o opracowywanie produktów, które wyraźnie nie mają rynku: rodzajów, które już nie istnieją.

Jego ogólne podejście farba dla mamutów Jasne i proste, nawet jeśli szczegóły są bardzo skomplikowane. Jest tak wiele próbek tkanki mamutów, z których możemy uzyskać przynajmniej częściowe genomy, które następnie możemy porównać z ich najbliższymi krewnymi, słoniami, aby znaleźć główne różnice charakterystyczne dla podgatunków mamutów. Dzięki technologii edycji genów można modyfikować kluczowe różnice w genomie komórek macierzystych słonia, co zasadniczo służy „pobudzaniu” komórek słonia. Po odrobinie sztucznego zapłodnienia będziemy mieć kudłatą bestię gotową na arktyczne równiny.

Znowu szczegóły mają znaczenie. Na początku planu nie stworzyliśmy komórek macierzystych dla słoni ani nie zmodyfikowaliśmy genów nawet w ułamku pożądanej wielkości. Istnieją wiarygodne argumenty, że cechy układu rozrodczego słonia stanowią „mały element sztucznego zapłodnienia”, który wymaga praktycznej niemożliwości; Jeśli tak się stanie, ciąża zajdzie w ciągu około dwóch lat, zanim będzie można ocenić wyniki. Słonie są również inteligentnymi stworzeniami społecznymi i istnieje rozsądna debata, czy wykorzystanie ich w tym celu jest właściwe.

Biorąc pod uwagę te wyzwania, może nie być zbiegiem okoliczności, że Lamm twierdzi, że Colossal szukał innego gatunku, który mógłby wyginąć. Ich badania wykazały projekt, który przyjął niemal identyczne podejście: Laboratorium Badań Zintegrowanego Odtworzenia Genomu Tygrysów Tasmańskich (TIGRR), z siedzibą na Uniwersytecie w Melbourne, której przewodniczy Andrew Pask.

w torbie

Podobnie jak w przypadku gigantycznych planów Colossal, TIGRR zamierza uzyskać genomy Thylacine i zidentyfikować kluczowe różnice między tym genomem a pokrewnymi (w większości) liniami. dryblowanie), a następnie edytuj te różnice w pęcherzykowe komórki macierzyste, które zostaną następnie wykorzystane do zapłodnienia in vitro. Stoi również przed kilkoma poważnymi przeszkodami, ponieważ nikt jeszcze nie wytworzył pęcherzykowych komórek macierzystych i nikt nigdy nie sklonował torbaczy – dwie rzeczy, które zostały zrobione przynajmniej u ssaków łożyskowych (choć nie powięzi).

Ale Baske i Lamm wskazują na wiele sposobów, w jakie tygrys tasmański jest bardziej identyfikowalnym systemem niż mamut. Po pierwsze, przetrwanie zwierzęcia do ostatnich lat oznacza, że ​​istnieje wiele okazów muzealnych, więc Baske twierdzi, że prawdopodobnie będziemy mieli wystarczająco dużo genomów, aby zrozumieć różnorodność genetyczną populacji – co jest kluczowe, jeśli mamy przywrócić stabilną hodowlę.

Rozmnażanie torbaczy również ułatwia sprawę. Bask powiedział Arsowi, że płód torbacza „po osiągnięciu punktu urodzenia ma znacznie mniejsze zapotrzebowanie na składniki odżywcze”. „Łożysko tak naprawdę nie nacieka macicy”. Torbacze rodzą się również na etapie, który jest mniej więcej w połowie drogi rozwoju embrionalnego ssaków. Reszta rozwoju odbywa się w torbie matki. W przeciwieństwie do w łonie Mamuty potrzebują lat, tygrysy tasmańskie mogą potrzebować tylko kilku tygodni. Płody torbacze są również tak małe przy urodzeniu, że matki adopcyjne mogą być znacznie mniejsze niż wilk workowaty; Bask powiedział, że jego grupa planuje współpracować z A Donart gruby ogonktóry jest wielkości małej myszy.

Nawet po urodzeniu tygrysy tasmańskie mogą być trzymane przez krótki czas w woreczkach Donnerta, a Lam jest podekscytowany perspektywą opracowania sztucznego woreczka, aby przenieść zwierzęta stamtąd do miejsca, w którym będą mogły być hodowane ręcznie. Jeśli nie, niektóre duże torbacze mogą działać jako rodzice adopcyjni.

Dunnart nie jest idealnym zamiennikiem, ponieważ jego rodowód odbiegał od linii tygrysa tasmańskiego kilka milionów lat temu (w porównaniu z mniej niż milionem w przypadku mamutów i słoni). Oznacza to, że należy przeprowadzić więcej edycji genomu, aby przechytrzyć komórki i doprowadzić je do stanu podobnego do wilka workowatego. To jeden z powodów, dla których Bask jest podekscytowany możliwością współpracy z firmą Colossal, która opracowuje metody wysokoprzepustowej edycji genomu.

Nic z tego nie oznacza, że ​​mniej więcej istnieje możliwość wskrzeszenia tygrysa tasmańskiego. Colossal nadal będzie miał wyzwania w identyfikacji zmian, które są absolutnie niezbędne do wytworzenia wilka workowatego oraz wszelkich innych zmian, które są wymagane, aby zapewnić, że genom przetrwa z całą tą klasą zmian (te mutacje kompensacyjne Konieczne może być umożliwienie gatunkowi przetrwania poprzez zmiany ewolucyjne). Jednak większość związanego z tym ryzyka wydaje się w jej przypadku łatwiejsza do opanowania.