Czy potrafisz dostrzec ukrytą stację kosmiczną na tym zdjęciu słońca?

Oto podpowiedź: stacja kosmiczna znajduje się obok plamy słonecznej – obszaru powierzchni Słońca, który wydaje się ciemny, ponieważ jest chłodniejszy niż otaczający go obszar.

„Jest prawie zagubiony w plamach słonecznych” – powiedział McCarthy Insiderowi.

Wydaje się, że stacja znajduje się na powierzchni Słońca, ale to tylko dlatego, że jest daleko od nas: 250 mil nad Ziemią.

Nadal tego nie widzisz? Dorośnijmy trochę.

Ona tu jest:

Stacja kosmiczna jest tylko skromną sylwetką na tle szalejącej plazmy Słońca.

Gdy Słońce staje się bardziej aktywne, ten przegrzany materiał jest wielokrotnie wyrzucany w przestrzeń kosmiczną, czasem w kierunku Ziemi, w erupcjach wulkanicznych zwanych rozbłyskami słonecznymi lub koronalnymi wyrzutami masy.

W marcu rozbłyski słoneczne powodujące zorzę polarną, znaną również jako zorza polarna, pojawiły się bezprecedensowo aż do Phoenix w Arizonie. Ale mogą również zakłócać sieci energetyczne, blokować sygnały radiowe, wypychać satelity z orbity, dezorientować Globalny System Pozycjonowania (GPS), a nawet uszkadzać technologię na stacji kosmicznej.

McCarthy nie miał problemów technicznych z rozbłyskami słonecznymi, ale miał własne problemy z zrobieniem tego zdjęcia. Wymagało to równowagi między doskonałym wyczuciem czasu, precyzyjną fizyką i dużą wytrwałością.

Utknęli na pustyni w pogoni za stacją kosmiczną

Stacja kosmiczna często przelatuje między Ziemią a Słońcem, ale aby uzyskać dobre zdjęcie, McCarthy potrzebował, aby znajdowała się bezpośrednio na niebie.

„W przeciwnym razie stacja kosmiczna byłaby niżej na horyzoncie i mniejsza” – powiedział.

Zanotował dokładne daty i godziny, kiedy będzie przejeżdżał przez pustynię w Arizonie, jakieś dwie godziny drogi od domu. Przy pierwszej okazji załadował do samochodu setki kilogramów sprzętu i pojechał dokładnie w to miejsce, które sobie wyliczył. Rozstawił swoje teleskopy. Niebo było czyste. Był gotowy do zrobienia zdjęcia.

W momencie, gdy stacja kosmiczna przecięła — mniej niż pół sekundy, kiedy przecięła słońce — obok przeleciała samotna chmura i przesłoniła widok.

McCarthy spróbował jeszcze raz innego dnia. Po drodze eksplodowała mu opona. Kolejna próba szturmu na stację kosmiczną i słońce nie powiodła się. Ale nie zniechęcił się.

Wymienił oponę, żałując, że pozostałe opony nie wytrzymają trochę dłużej, i ruszył z powrotem na pustynię po następny crossover.

Stacja kosmiczna przecina Słońce jak szybko poruszająca się igła w stogu siana

McCarthy powiedział, że tego dnia było 100 stopni. Zaparkował samochód i rozstawił sprzęt na poboczu drogi. Pole widzenia teleskopu było małe, aby uzyskać wiele szczegółów, więc musiał zrobić setki małych zdjęć każdej części powierzchni Słońca. Ułożyłby je w stos i zszył w mozaikę, aby uzyskać ostateczny obraz.

„W jasnym świetle słonecznym patrzę na ekran tego laptopa i po prostu próbuję dostrzec, w nieco pozbawionym wyrazu słońcu, gdzie powinienem skierować swój teleskop” – powiedział McCarthy.

Użyj plam słonecznych jako wizualnych wskazówek, wiedząc, że stacja kosmiczna przeleci przed nimi.

„Wykreśliłem swoją pozycję na ziemi w oparciu o miejsce [International Space Station] Powiedział: „Tak długo, jak będę miał tę plamę słoneczną w moim polu widzenia, dostanę też Międzynarodową Stację Kosmiczną”.

W tle McCarthy chciał uchwycić ognisty dramat chromosfery Słońca, cienkiej warstwy plazmy między jego widoczną powierzchnią (fotosferą) a najbardziej zewnętrzną warstwą jego atmosfery (koroną). W tej warstwie temperatura słonecznej plazmy osiąga ponad 10 000 stopni Fahrenheita – tak gorąco, że wodór emituje czerwonawe światło. NASA. To jest światło chromosfery, które McCarthy chciał uchwycić.

McCarthy powiedział, że na obrazach chromosfery słońce wygląda jak „włochata kula” z powodu całego ruchu plazmy.

Ale stacja kosmiczna pojawia się w świetle widzialnym. Dlatego McCarthy potrzebował trzech teleskopów. Jeden z nich wychwycił emisje „wodoru alfa” z chromosfery. Pozostałe dwa uchwyciły światło optyczne o rozdzielczości stacji kosmicznej, jej cienista sylwetka wyróżniała się na tle jednolitego światła zewnętrznej atmosfery Słońca.

Jego teleskopy wykonywały około 230 zdjęć na sekundę.

„Gdybym nie strzelał z bardzo dużą szybkością, właściwie całkowicie bym to przegapił” – powiedział McCarthy.

Zrobił jednak dziesiątki nieprzetworzonych zdjęć fotosfery stacji kosmicznej, takich jak to poniżej, aby móc je ułożyć w stos, aby uzyskać jak najczystsze ujęcie dużego satelity.

W międzyczasie Alpha Hydrogen Telescope wykonał dziesiątki tysięcy zbliżeń powierzchni Słońca, zszywając je jak kołdrę.

Kiedy McCarthy wracał z pustyni, wybuchła kolejna opona. Tym razem po powrocie do domu wymienił trzy stare opony.

– Na szczęście nie stało się to po drodze – powiedział. – Przynajmniej tym razem trafiłem.

Chociaż fajnie jest patrzeć na stację kosmiczną na tym zdjęciu, McCarthy nie lubi tego, jak jest mieszana.

McCarthy powiedział: „Z punktu widzenia kompozycji, myślę, że jako artysta mogę lepiej ująć to ostatnie ujęcie. Więc pójdę po kolejne i myślę, że będzie jeszcze lepsze”.