Artemis I Moon Launch News i wideo: aktualizacje NASA na żywo

Rakieta, znana jako SLS, przypomina rozszerzony zewnętrzny zbiornik używany przez emerytowany prom kosmiczny, a boczne dopalacze, które pomagają jej dostać się w kosmos, wyglądają bardzo podobnie do silników używanych przez wahadłowce.

Jest to zgodne z projektem: aby uprościć rozwój swojej nowej rakiety księżycowej, NASA ponownie wykorzystała większość technologii wahadłowców kosmicznych z lat 70. Centralny stopień rakiety ma 27,6 stopy średnicy, podobnie jak zewnętrzny zbiornik wahadłowca z lat 70., i jest pokryty tą samą pomarańczową izolacją.

Cztery silniki w podstawowym stopniu są takie same, jak główne silniki promu kosmicznego. Pierwsze trzy misje Artemis faktycznie wykorzystują silniki wyciągnięte ze starych wahadłowców i odnowione. Ponieważ żadna z rakiet SLS nigdy nie zostanie użyta więcej niż raz, starsze silniki wahadłowców NASA wyczerpią się po Artemidzie IV. Nowe silniki będą wymagane w misjach Artemis V i późniejszych.

Dopalacze boczne są dłuższymi wersjami tych używanych w lotach promów kosmicznych. W erze wahadłowców podobne wzmacniacze zostały odzyskane i ponownie wykorzystane przez NASA. Ale w przypadku Space Launch System, który będzie uruchamiany tylko raz w roku, agencja zdecydowała, że ​​łatwiej i bardziej ekonomicznie byłoby pozwolić dopalaczom zanurzyć się w oceanie i używać nowego sprzętu do każdego lotu.

Drugi stopień SLS, który będzie napędzał kapsułę Oriona na ścieżce do Księżyca, gdy znajdzie się na niskiej orbicie okołoziemskiej, jest zasadniczo modyfikacją tego używanego w innej rakiecie o nazwie Delta IV. Nowy, ulepszony drugi stopień zostanie użyty w Artemidzie IV, dzięki czemu pocisk będzie potężniejszy.

Rozwój kapsuły załogi Oriona rozpoczął się w 2006 roku w ramach Constellation, programu przedksiężycowego zapoczątkowanego przez prezydenta George’a W. Busha. Koszty Constellation gwałtownie wzrosły, a administracja Obamy próbowała całkowicie go zlikwidować w 2010 roku.

Jednak Kongres zbuntował się przeciwko tej decyzji, która doprowadziła do wskrzeszenia Oriona i Aresa V, ciężkiej rakiety nośnej, która była planowana dla Constellation, oraz konwersji na Space Launch System.

Kapsuła Orion jest przeznaczona do wielotygodniowych wypraw w przestrzeń kosmiczną poza niską orbitę okołoziemską. Oznacza to, że pojazd, choć większy niż kapsuła Crew Dragon, która przewozi astronautów na Międzynarodową Stację Kosmiczną, ma nieco mniej miejsca w środku, aby zrobić miejsce na mocniejsze systemy podtrzymywania życia.