Faith Ringgold umiera w wieku 93 lat; Wplatanie czarnego życia w kołdry i książeczki dla dzieci

„Myślę, że pikowanie to klasyczna czarna forma sztuki w Ameryce” – pani Ringgold powiedziała The Morning Call w Allentown w Pensylwanii w 2005 roku. Kiedy afrykańscy niewolnicy przybyli do Ameryki, nie mogli już wykonywać swoich rzeźb. Oddzielili się od swojej religii. Biorą skrawki materiału i robią nakrycia dla nauczyciela i siebie”.

W 1983 roku pani Ringgold była sfrustrowana niemożnością znalezienia wydawcy swoich wspomnień i zaczęła dodawać do swoich kołder tekst narracyjny. Niewielu artystów tamtego okresu zajmowało się czymś takim.

Jej pierwsze opowiadanie „Kto się boi cioci Jemimy?” na nowo przedstawiło pierwotną stereotypową postać – grubą, bujną czarną kobietę, zaczerpniętą bezpośrednio z przedstawienia minstreli i którą wielu Czarnych uznało za obraźliwą. Na kołdrze pani Ringgold Jemima stała się wzorem do naśladowania dla czarnego feminizmu: elegancką, elegancką i odnoszącą sukcesy bizneswoman.

Pod koniec lat 80., kiedy redaktor Crown Publishing zobaczył Tar Beach, pani Ringgold została poproszona o przekształcenie kołdry w książkę z obrazkami. Powstała praca opowiada historię 8-letniej Cassie Lightfoot – córki rodziny Picnic – która pewnej magicznej nocy w 1939 roku przeleciała nad dachami miasta, by wznieść się nad mostem Jerzego Waszyngtona.

„Umiem latać, tak, umiem latać” – czytamy w liście pani Ringgold. „Ja, Cassie Louise Lightfoot, mam zaledwie osiem lat, chodzę do trzeciej klasy i potrafię latać. To oznacza, że ​​przez resztę życia mogę podróżować, gdziekolwiek zechcę.

Prace pani Ringgold nabyło kilku prywatnych kolekcjonerów, w tym Maya Angelou i Oprah Winfrey. Otrzymał także zlecenie na wykonanie przestrzeni publicznych, w tym stacji metra 125th Street na linii Lenox Avenue na Manhattanie, gdzie dwa ogromne murale z mozaiką zatytułowane „Latający dom” przedstawiają słynne czarne postacie, takie jak Josephine Baker, Malcolm X i Zora Neale Hurstona.