XVIII-wieczny taniec fantazyjny w Polsce, niegdyś zakazany przez komunistów, zdobył wyróżnienie UNESCO

WARSZAWA, Polska: Ekstrawagancki polski taniec polonez, niegdyś zakazany przez władców wysłanych z Moskwy, który podsycał ducha kraju nawet w najciemniejszych latach rozbiorów, został teraz uhonorowany przez UNESCO.

Ten XVIII-wieczny taniec wykonywano na wszystkich balach, od arystokratycznych balów po uroczystości wiejskie, inspirując takich kompozytorów, jak JS Bach i Fryderyk Chopin. Nadal jest wyraźnie widoczny na dużych imprezach ogólnokrajowych, balach maturalnych i weselach.

5 grudnia ta żywa tradycja została wpisana na Listę Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO jako „forma zbiorowego świętowania”, która „upamiętnia ważne momenty w życiu rodzinnym i wspólnotowym oraz symbolizuje współpracę, harmonię i równość”.

Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego zwróciło się z prośbą o wpisanie tego tańca na listę UNESCO, twierdząc, że jego wysiłki spotkały się z ogromnym poparciem społecznym.

„Tysiące osób poparło wpis (UNESCO) na Facebooku i innych mediach społecznościowych” – powiedziała Joanna Cicha-Kucińska z Departamentu Ochrony Zabytków Ministerstwa. Powiązana prasa.

Jak dodała, liczna społeczność, w tym całe rodziny, tańczy poloneza i przekazuje tradycję. Wykonywany w parach, prowadzony przez pierwszą i najbardziej wyrazistą parę, która improwizuje różne figury, np. wznosi ramiona, tworząc mosty, po których przechodzą pozostali tancerze.

„Najważniejsze w polonezie jest to, że tańczy cała grupa, a indywidualne aspekty to godność mężczyzn i naturalność kobiet” – powiedział warszawski tancerz Marcin Bracki. Sala taneczna Uniwersytetu Warszawskiego.

Monika Fiucajska, kolejna tancerka „Warszawianki”, stwierdziła, że ​​prostota tańca jest jego siłą.

„To bardzo prosty taniec, najprostszy z naszych tańców narodowych, ale jednocześnie ma wyjątkową duszę i potrafi w wyjątkowy sposób wyrażać emocje” – powiedziała Fiucajska.

Ten powolny taniec procesyjny wyewoluował z formy ludowej znanej jako „taniec spacerowy”. W XVIII wieku „Bolonaise” – czyli polski, jak nazywa się go po francusku – był szeroko tańczony wśród europejskiej arystokracji i otwierał bale królewskie.

W swojej książce z 1773 roku „Obecny stan muzyki w Niemczech, Holandii i Stanach Zjednoczonych” brytyjski muzyk Charles Burney opisał Poloneza jako bardzo popularnego w Saksonii, a zwłaszcza na dworze w Dreźnie, gdzie został wprowadzony przez Augusta II Mocnego, wybranego króla Polski. To było kilkadziesiąt lat temu.

Inspirowany największymi kompozytorami muzyki klasycznej, w tym Wolfgangiem Amadeuszem Mozartem i Piotrem Czajkowskim, Polonez jest ponadczasowy i nadal otwiera Bal Opery Wiedeńskiej w sezonie festiwalowym.

„Niewątpliwie bolognaise znajduje się na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO, ponieważ jest tańcem o dziedzictwie nie tylko polskim, ale i międzynarodowym, powszechnie uznanym tańcem towarzyskim” – powiedział Szymon Paczkowski, profesor muzykologii na Uniwersytecie Warszawskim.

Paskowski powiedział, że aby wziąć udział w pokazie, nie trzeba być dobrym tancerzem – wystarczy lekko ugięte kolano do odpowiedniego rytmu.

W czasie ponad stuletniego rozbioru Polski przez sąsiednią Rosję, Prusy i Austrię Polonez wyrażał tęsknotę za utraconą ojczyzną, zwłaszcza wśród wygnańców i emigrantów, takich jak Chopin, który przeniósł się do Paryża. Został zakazany na terytoriach okupowanych przez Rosję.

Polonez stał się tańcem otwarcia balów maturalnych. Władze komunistyczne Polski po II wojnie światowej zakazały go w szkołach – ze względu na jego arystokratyczne i patriotyczne konotacje – ale uczniowie wznowili tę tradycję pod koniec lat sześćdziesiątych.

Capricia Kozmal (19 l.) wykonała w tym miesiącu poloneza wśród uczniów warszawskiego Liceum im. Mikołaja Rega.

„To wyjątkowy moment, bo między kolegami z klasy dochodzi do konfliktów, nie wszyscy dogadują się z każdym, ale jesteśmy zanurzeni w muzyce i razem tańczymy, to magiczny moment” – powiedziała Gosmal.

Polonez jest stałym elementem uroczystości narodowych, w tym obchodów Dnia Niepodległości 11 listopada, kiedy ludzie zapraszani są do tańca na ulicach z urzędnikami.

Natalia Bernadt, 18-letnia studentka, która w zeszłym miesiącu wzięła udział w wielkim tańcu ulicznym w centrum Łodzi, stwierdziła, że ​​polonez łączy ludzi w momencie, gdy społeczeństwo najbardziej tego potrzebuje, i wierzy, że „warto” . Podtrzymuj tę tradycję przy życiu.”

Janus Wielkos, lider tańca ulicznego Lotz, ubrany na tę okazję w historyczny kostium, stawia na piękno poloneza.

„To bardzo prosty taniec, z piękną muzyką i pięknymi kostiumami. Wart wysiłku”.