I Never Cry Review – Odyseja kochającej ostrej kobiety z Polski do Irlandii, ponownie | Kino

R.Już od pierwszych kilku minut trudno jest od razu poczuć się zachwyconym 17-letnią bohaterką Piotra Domolewskiego, Olą (Sofia Staffiege) w filmie Nigdy nie płaczę. W połowie trzeciego egzaminu na prawo jazdy Ola nagle staje się niezadowolona ze swojego testera, gdy próbuje uniknąć niebezpiecznego zakrętu przed innym kierowcą. Wysiada z samochodu i kopie przed nim tablicę rejestracyjną, aby zaparkować drugi samochód. Może wydawać się to bardzo denerwujące i denerwujące, ale Staffiege w swoim debiucie aktorskim przedstawia rodzaj kochającego ducha arcydzieła, co sprawia, że ​​scena gra jak bardzo współczesna parodia.

W miarę postępów filmu staje się jasne, że Ola nie jest kimś, kto po prostu wykonuje polecenia. Po otrzymaniu wiadomości, że jego ojciec, pracownik migrujący w Dublinie, zginął w wypadku przy pracy, rozpoczął osobną Odyseję z Polski Irlandia Jej rola w odzyskaniu ciała i – co najważniejsze – pieniędzy, które mężczyzna zostawił. Podczas tej podróży jej krawędzie są łagodniejsze, gdy Ola dzięki biurokracji dowiaduje się o robakach i kim jest jej ojciec. Czuje pełne koło swojego dorastania: film może zaczynać się fizycznym wybuchem nienawiści, ale kończy się emocjonalnym załamaniem, udowadniając, że jest szczególnie poruszający.

Oprócz ukrycia znanego krajobrazu rodzinnego konfliktu – Ola wciąż tępi żądania matki – film ukazuje także trudną sytuację pracowników migrujących i kwestionuje integralność współczesności. Europa. Odświeżające jest również widzieć, jak młoda kobieta zachowuje się źle, a jednocześnie jest współczująca, oferta ekranowa jest zwykle przekazywana tylko ich męskim odpowiednikom. To interesujący ziemniak, który jest absurdalny i chrupiący, a także wspaniała wizytówka talentu Staffie.

I Never Cry ukaże się 23 lipca w kinach i na platformach cyfrowych.