Konstantyn, były i ostatni król Grecji, zmarł w wieku 82 lat

ATENY, GRECJA (AP) – Konstantyn, były i ostatni król Grecji, który zdobył złoty medal olimpijski, zanim został uwikłany w niestabilną politykę swojego kraju w latach 60. jako monarcha i spędził dziesięciolecia na wygnaniu, zmarł. Miał 82 lata.

Lekarze z prywatnego szpitala Hygeia w Atenach potwierdzili The Associated Press, że Constantine zmarł późnym wieczorem we wtorek po leczeniu na oddziale intensywnej terapii, ale nie mają dalszych szczegółów w oczekiwaniu na oficjalne ogłoszenie.

Kiedy w 1964 roku wstąpił na tron ​​jako Konstantyn II w wieku 23 lat, młody monarcha, który osiągnął już chwałę jako złoty medalista olimpijski w żeglarstwie, cieszył się ogromną popularnością. W następnym roku zmarnował większość tego poparcia, biorąc czynny udział w machinacjach, które doprowadziły do ​​upadku wybranego rządu Unii Centrum premiera George’a Papandreou.

Epizod odejścia wielu posłów z partii rządzącej, wciąż powszechnie znany w Grecji jako „apostazja”, zdestabilizował porządek konstytucyjny i doprowadził do wojskowego zamachu stanu w 1967 r. Konstantyn ostatecznie starł się z władcami wojskowymi i został zmuszony do emigracji.

Dyktatura zniosła monarchię w 1973 r., a referendum po przywróceniu demokracji w 1974 r. zniweczyło wszelkie nadzieje Konstantyna na ponowne panowanie.

Ograniczony w następnych dziesięcioleciach do sporadycznych wizyt w Grecji, które za każdym razem wywoływały burzę polityczną i medialną, udało mu się ponownie osiedlić w ojczyźnie w późniejszych latach, kiedy sprzeciw wobec jego obecności nie był już oznaką czujnej republiki. Przy minimalnej nostalgii za monarchią w Grecji Konstantyn stał się postacią stosunkowo niekontrowersyjną.

Konstantyn urodził się 2 czerwca 1940 r. w Atenach jako syn księcia Pawła, młodszego brata króla Jerzego II i przypuszczalnego następcy tronu, oraz księżniczki Fryderyki z Hanoweru. Jego starsza siostra Sofia jest żoną byłego króla Hiszpanii Juana Carlosa I. Urodzony w Grecji książę Filip, nieżyjący już książę Edynburga i mąż zmarłej królowej Elżbiety II, był wujem.

Rodzina, która rządziła Grecją od 1863 roku, z wyjątkiem 12-letniej przerwy republikańskiej w latach 1922-1935, była potomkiem księcia Christiana, późniejszego Christiana IX z Danii, z duńskiej rodziny Schleswig-Holstein-Sonderborg-Glücksburg. rodzina rządząca.

Przed pierwszymi urodzinami Konstantyna rodzina królewska jest zmuszona do ucieczki z Grecji podczas niemieckiej inwazji podczas II wojny światowej, przenosząc się do Aleksandrii w Egipcie i RPA i wracając do Aleksandrii. Król Jerzy II wrócił do Grecji w 1946 roku, po spornym referendum, ale zmarł kilka miesięcy później, czyniąc Konstantyna spadkobiercą króla Pawła I.

Konstantyn kształcił się w szkole z internatem, a następnie uczęszczał do trzech akademii wojskowych oraz na zajęcia na Wydziale Prawa w Atenach, przygotowując się do przyszłej roli. Uprawiał także różne sporty, w tym żeglarstwo i karate, gdyż posiadał czarny pas.

W 1960 roku, w wieku 20 lat, wraz z dwoma innymi greckimi żeglarzami zdobył złoty medal w smoczym – teraz już nie w klasie olimpijskiej – na igrzyskach olimpijskich w Rzymie. Będąc jeszcze księciem, Konstantyn został wybrany do Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego i honorowym członkiem dożywotnim w 1974 roku.

Król Paweł I zmarł na raka 6 marca 1964 r., a Konstantyn zastąpił go kilka tygodni po tym, jak partia Unia Centrum pokonała konserwatystów, zdobywając 53% głosów.

Premier George Papandreou i Konstantyn początkowo mieli bardzo bliskie stosunki, ale wkrótce uległy one zepsuciu z powodu nalegań Konstantyna, że ​​​​kontrola sił zbrojnych jest prerogatywą króla.

Ponieważ wielu oficerów bawiło się ideą dyktatury i postrzegało każdy niekonserwatywny rząd jako łagodny wobec komunizmu, Papandreou chciał przejąć kontrolę nad Ministerstwem Obrony i ostatecznie zażądał mianowania go ministrem obrony. Po zjadliwej wymianie listów z Konstantynem Papandreou złożył rezygnację w lipcu 1965 r.

Naleganie Konstantyna na powołanie rządu złożonego z centrowych dysydentów, który zdobył niewielką większość parlamentarną za trzecią próbą, było w dużej mierze niepopularne. Wielu uważało go za manipulowanego przez jego intrygancką matkę, królową wdowę Fredericę.

„Ludzie cię nie chcą, weź swoją mamę i idź!” Stał się hasłem protestów, które wstrząsnęły Grecją latem 1965 roku.

Ostatecznie Konstantyn zawarł coś w rodzaju rozejmu z Papandreou i za jego zgodą powołał rząd technokratów, a następnie rząd kierowany przez konserwatystów, który miał przeprowadzić wybory w maju 1967 roku.

Ale z sondażami mocno sprzyjającymi zjednoczeniu centrum i lewicowym synem Papandreou, Andreasem, zdobywającym popularność, Konstantyn i jego świta obawiali się represji iz pomocą wysokich rangą oficerów przygotowali zamach stanu.

Jednak grupa niższych rangą oficerów, na czele z pułkownikami, przygotowywała własny zamach stanu i 21 kwietnia 1967 r. Ogłosiła dyktaturę, po tym, jak kret poinformował ją o planach Konstantyna.

Konstantyn był zaskoczony, a jego uczucia wobec nowych władców zostały ukazane w oficjalnym portrecie nowego rządu. Udawał, że towarzyszy im, gdy przygotowywali kontr-zamach stanu z pomocą sił w północnej Grecji i jego lojalnej floty.

13 grudnia 1967 r. Konstantyn i jego rodzina udali się do miasta Kawala na północy z zamiarem marszu na Saloniki i utworzenia tam rządu. Kontr-zamach stanu, źle zarządzany i infiltrowany, upadł, a Konstantyn został zmuszony do ucieczki do Rzymu następnego dnia. Nigdy nie powróci jako panujący król.

Junta mianowała regenta i po nieudanym puczu wojskowym dokonanym przez marynarkę wojenną w maju 1973 r. 1 czerwca 1973 r. Zniosła monarchię. Lipcowe referendum, powszechnie uważane za sfałszowane, potwierdziło tę decyzję.

Kiedy dyktatura upadła w lipcu 1974 r., Konstantynowi zależało na powrocie do Grecji, ale doświadczony polityk Constantine Karamanlis, który wrócił z wygnania, by stanąć na czele rządu cywilnego, odradzał to. Karamanlis, który również kierował rządem w latach 1955-1963, był konserwatystą, ale ścierał się z sądem o to, co uważał za nadmierną ingerencję w politykę.

Po wygranych listopadowych wyborach Karamanlis rozpisał w 1974 r. plebiscyt w sprawie monarchii. Konstantyna nie wpuszczono do kraju, ale wynik był jednoznaczny i powszechnie akceptowany: 69,2% głosowało za republiką.

Wkrótce potem Karamanlis powiedział, że naród pozbył się nowotworu. Dzień po referendum Konstantyn powiedział, że „jedność narodowa musi mieć pierwszeństwo… Mam szczerą nadzieję, że wydarzenia uzasadnią wynik wczorajszego głosowania”.

Do ostatnich dni Konstantyn, akceptując fakt, że Grecja jest teraz republiką, nadal nazywał siebie królem Grecji i jego dzieci książętami i księżniczkami, mimo że Grecja nie uznawała już tytułów szlacheckich.

Przez większość lat na wygnaniu mieszkał w Hampstead Garden Spring w Londynie i podobno był szczególnie blisko ze swoim drugim kuzynem Karolem, księciem Walii, a obecnie królem Karolem III.

Podczas gdy Konstantynowi zajęło 14 lat, aby na krótko wrócić do swojego kraju, aby pochować swoją matkę, królową Fryderykę w 1981 r., Podwoił swoje późniejsze wizyty i od 2010 r. Osiedlił się tam. Spory trwały nadal: w 1994 r. ówczesny socjalistyczny rząd pozbawił go obywatelstwa i skonfiskował resztki majątku rodziny królewskiej. Constantine pozwał do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka i otrzymał 12 milionów euro w 2002 roku, ułamek z 500 milionów, których zażądał.

Pozostawił żonę, byłą księżniczkę Annę Marię z Danii, młodszą siostrę królowej Małgorzaty II; pięcioro dzieci, Alexia, Pavlos, Nikolaos, Theodora i Philippos; i dziewięcioro wnucząt. ___ Derek Gatopoulos w Atenach przyczynił się.