Wiadomości o wojnie między Rosją a Ukrainą: aktualizacje na żywo

Swietłana, Lesia i Natasza mieszkają w tzw. szarej strefie, strefie buforowej między pozycjami ukraińskimi i rosyjskimi na froncie zaporoskim na południu Ukrainy. Linie frontu niewiele się zmieniły od czasu, gdy Rosja rozpoczęła całkowitą inwazję na Ukrainę w lutym 2022 r., kiedy siły kijowskie zatrzymały rosyjskie natarcie, wysadzając most w Kamieńsku.

Siły rosyjskie rozmieszczone na południe od wioski dzień i noc handlowały artylerią z siłami ukraińskimi stacjonującymi na północy i wschodzie. Chociaż większość mieszkańców opuściła wioskę po inwazji, trzy kobiety pozostały, utrzymując się z upraw w swoich ogrodach i opiekując się psami, pomimo prawie ciągłego niebezpieczeństwa bombardowania artyleryjskiego, które pozostawiło wioskę w dużej mierze w ruinie.

Obszar linii frontu jest od stycznia coraz intensywniej bombardowany, ponieważ siły rosyjskie przygotowują się do obrony przed długo oczekiwaną ukraińską kontrofensywą.

Mąż Lesi zginął w swoim ogrodzie, kiedy w kwietniu zeszłego roku wylądował w pobliżu rosyjski pocisk. Dom Swietłany został zniszczony podczas bombardowania zeszłej wiosny i wprowadziła się do domu sąsiada. Został również trafiony eksplozją w kwietniu, kiedy dostarczano mieszkańcom wsi zapasy chleba. Nazwiska kobiet zostały utajnione ze względów bezpieczeństwa.

Przybyli do Stepnoherska, najbliższego miejsca, do którego rządowe służby ratownicze dostarczają pomoc humanitarną, głównie po to, by zebrać torby z karmą dla psów, które balansowali na rowerach przed powrotem do domu.

„Spacerujemy od piątej rano” – powiedziała Lesia. Kilkakrotnie musieliśmy się chować przed bombardowaniem.

W domu zamienili piwnice na wygodne pomieszczenia mieszkalne, aby chronić je przed bombardowaniem.

„Jesteśmy do tego przyzwyczajeni” – powiedziała Natasza. „Siedzimy w piwnicach, które naprawdę przypominają hotele. Czekamy na zwycięstwo. Modlimy się”. Zaczęła płakać, gdy mówiła.

„Tam się urodziłam, tam zostałam ochrzczona, tam umrę” – powiedziała Swietłana o Kamieńskim.

Lokalni strażacy należą do nielicznych, którzy wciąż zapuszczają się do wioski, aby gasić pożary bombardowań, ratować rannych w wybuchach i dostarczać pomoc humanitarną pozostałym mieszkańcom.

„Tylko głupi ludzie się nie boją” – powiedział 47-letni Serhij, dowódca lokalnej remizy strażackiej w Stepnohersku. – Ale nadal pracujemy. Podał też swoje imię tylko ze względów bezpieczeństwa.

Powiedział, że jego dom, podobnie jak prawie każdy budynek w Kamieńsku, został zniszczony przez rosyjskie bombardowania. „Z Kamieńskiego nic nie zostało” – powiedział.

Pokazał zdjęcie swojego różowego ogrodu na swoim telefonie komórkowym. „Tak było przed nadejściem „rosyjskiego świata” — powiedział, odnosząc się do wizji prezydenta Rosji Władimira Putina dotyczącej zjednoczonego rosyjskojęzycznego terytorium obejmującego Ukrainę. Serhie przesunął palcem po telefonie komórkowym, by wyświetlić zdjęcie swojego podwórka teraz jest — spalony i zawalony gruzem.

Na małym targu ulicznym w Stepnohersku Ałła Wiktoriewna sprzedawała ziemniaki, cebulę i pomidory ze swojego ogródka.

„Interes nie jest zbyt dobry”, powiedziała, wyjaśniając, że w wiosce zostało tylko kilka osób do sprzedania.

„Nigdy nie myślałam o wyjeździe” – powiedziała. „Jak opuszczasz swój dom, ogród, koty, psy? Mam dużego psa.”

Powiedziała, że ​​kiedy zaczęło się bombardowanie, zwykle ukrywała się w swojej piwnicy.

„Ale czasami w nocy, kiedy nie masz czasu, po prostu turlasz się pod swoją kanapą” – powiedziała. „Słyszysz, jak gwiżdże i miażdży”.