Naukowcy mają teorię: ScienceAlert

Twarz Księżyca słynie z szarej, pokrytej kraterami skóry, ale czy wiesz, że jeśli skierujesz teleskop na Księżyc sąsiadujący z naszą planetą, zobaczysz również jasne plamy na powierzchni?

Ponieważ te dziwne cechy stały się znane jako Księżyc wiruje Zostały zauważone po raz pierwszy W XVII wiekuNaukowcy zastanawiali się, skąd wzięły się te stworzenia.

Do dziś pozostały jasne obszary, takie jak te w słynnym wirze gamma Reinera (na zdjęciu poniżej). To pozostaje tajemnicą.

Nowe badanie przeprowadzone przez naukowców z Uniwersytetu Stanforda i Uniwersytetu Waszyngtońskiego w St. Louis (WUSL) dostarcza dowodów na nowe wyjaśnienie.

W przeciwieństwie do Ziemi, Księżyc nie generuje już globalnego pola magnetycznego, które chroniłoby go przed naładowanymi cząsteczkami ze Słońca. Oznacza to, że gdy wiatr słoneczny uderza w powierzchnię Księżyca, z biegiem czasu powoduje, że skała ciemnieje w wyniku reakcji chemicznych.

Wydaje się jednak, że niektóre kieszenie na Księżycu są chronione przez małe pola magnetyczne.

Jak dotąd każdy zacieniony przez światło wir księżycowy odkryty przez naukowców pokrywa się z jednym z tych lokalnych pól magnetycznych. Jednak nie wszystkie znajdujące się w nim skały odbijają światło. Nie wszystkie pola magnetyczne Na Księżycu występują wiry.

Co zatem dzieje się na Ziemi (a raczej na Księżycu)?

Niektóre niedawne badania wyjaśniły mylące wyniki, argumentując, że zderzenia mikrometeorów z Księżycem mogą wzniecić naładowane cząsteczki pyłu, a tam, gdzie te cząstki opadną, tworzy się lokalna bariera pola magnetycznego i odbijany jest wiatr słoneczny.

Jednak badacze z Uniwersytetu Stanforda i Uniwersytetu Waszyngtońskiego kwestionują obecnie tę hipotezę. Twierdzą, że inna siła „namagnesowała” wiry księżycowe, powodując odchylanie cząstek wiatru słonecznego.

„Wpływy mógł „Tego typu anomalie magnetyczne powodują” Wyznaje Planetolog Michał Krawczyński z WUSL.

„Ale są pewne wiry, co do których nie jesteśmy pewni, jak wpływają na tworzenie tego kształtu i rozmiaru obiektu”.

Krawczyński sugeruje, że odpowiedzialne mogą być również siły znajdujące się pod skorupą ziemską. „Inna teoria głosi, że pod ziemią znajduje się lawa, która powoli stygnie w polu magnetycznym, tworząc anomalię magnetyczną” – mówi.

Naukowcy odkryli dowody radarowe wskazujące na obecność stopionej skały płynącej tuż pod powierzchnią Księżyca. Te podziemne rzeki schłodzonej magmy wskazują na okres aktywności wulkanicznej sprzed miliardów lat.

Korzystając z modelu szybkości chłodzenia magmy, Krawczyński i jego współpracownicy zbadali, w jaki sposób minerał tlenku tytanu i żelaza zwany ilmenitem – który występuje obficie na Księżycu i powszechnie występuje w skałach wulkanicznych – może wywoływać efekt magnetyczny.

Ich eksperymenty pokazują, że w odpowiednich warunkach powolne chłodzenie ilmenitu może stymulować ziarna metalicznego żelaza i stopów żelaza i niklu w skorupie Księżyca i górnym płaszczu Księżyca, aby wytworzyć silne pole magnetyczne.

Naukowcy doszli do wniosku, że efekt ten „może wyjaśniać silne obszary magnetyczne związane z wirem księżycowym”.

„Jeśli w sposób, który demonstrujemy, zamierzasz wytworzyć anomalię magnetyczną, podziemna magma musi zawierać wysoki procent tytanu” – mówi. On mówi Krawczyński.

„Zaobserwowaliśmy ślady tej reakcji tworzenia żelaza w księżycowych meteorytach i próbkach Księżyca pobranych z Apollo. Jednak wszystkie te próbki to powierzchniowe strumienie lawy, a nasze badania pokazują, że podziemne chłodzenie radykalnie wzmocniłoby reakcje formowania się tego metalu”. .

Większość tego, co wiemy do tej pory o lokalnych polach magnetycznych Księżyca, pochodzi ze statku kosmicznego krążącego wokół Księżyca, który może mierzyć to zjawisko za pomocą radaru. Ale aby naprawdę zrozumieć, co się dzieje, musimy wiercić bezpośrednio w powierzchni Księżyca.

Właśnie po to istnieje NASA Wyślij statek kosmiczny Do wiru gamma Reinera w 2025 roku w ramach misji Lunar Vertex.

W ciągu kilku lat naukowcy mogą zdobyć dowody potrzebne do rozwiązania tej zagadki.

Badanie zostało opublikowane w Journal of Geophysical Research: Planety.