Dane z indyjskiej misji księżycowej potwierdzają starożytną teorię Księżyca

Zapisz się na newsletter CNN „Teoria cudów”. Odkrywaj wszechświat dzięki wiadomościom o fascynujących odkryciach, postępach naukowych i nie tylko.

CNN
—

Historyczna misja Chandrayaan 3, dzięki której Indie stały się czwartym krajem, który rok temu w piątek wylądował na powierzchni Księżyca, ujawniła nowe dowody potwierdzające teorię dotyczącą wczesnej historii Księżyca.

Kiedy misja wylądowała w południowych, wysokich obszarach Księżyca, w pobliżu południowego bieguna Księżyca, wystrzeliła mały, sześciokołowy łazik o nazwie Pragyan, co w sanskrycie oznacza mądrość. Pojazd został wyposażony w instrumenty naukowe, które pozwoliły mu analizować cząsteczki znajdujące się w glebie Księżyca i mierzyć znajdujące się tam pierwiastki.

Sonda wykonała 23 pomiary, przemierzając obszar powierzchni Księżyca o długości 103 metrów, położony 50 metrów od miejsca lądowania Chandrayaan 3, przez około 10 dni. Dane sondy reprezentują pierwsze pomiary pierwiastków znalezionych w glebie księżycowej w pobliżu bieguna południowego.

Łazik był w stanie wykryć stosunkowo jednolity skład składający się głównie ze skały zwanej anortozytem żelaznym, który jest podobny do próbek pobranych z obszaru równikowego Księżyca podczas misji Apollo 16 w 1972 roku.

Naukowcy ogłosili wyniki badania opublikowane w środę w czasopiśmie natura.

Próbki Księżyca pomagają naukowcom rozwiązać pozostałe tajemnice dotyczące ewolucji Księżyca w czasie, w tym tego, jak powstawał podczas pierwszych chaotycznych dni Układu Słonecznego.

Autorzy badania stwierdzili, że obecność podobnych skał w różnych częściach Księżyca stanowi dodatkowe wsparcie dla znanej od kilkudziesięciu lat hipotezy, że Księżyc był kiedyś pokryty starożytnym oceanem magmy.

Istnieje wiele teorii na temat powstania Księżyca, ale naukowcy w większości zgadzają się, że około 4,5 miliarda lat temu obiekt lub seria obiektów wielkości Marsa zderzyła się z Ziemią i wypuściła w przestrzeń wystarczającą ilość stopionego gruzu, aby powstał Księżyc.

Pierwsze próbki Księżyca zebrane podczas misji Apollo 11 w 1969 roku doprowadziły badaczy do teorii, że Księżyc był kiedyś kulą stopionej magmy.

Ważące 842 funtów (382 kg) próbki księżycowych skał i gleby przywiezione na Ziemię przez misje Apollo pod koniec lat 60. i na początku lat 70. XX w. obaliły pogląd, że Księżyc jest ciałem niebieskim uwięzionym w ziemskiej grawitacji lub że Księżyc uformował się obok Ziemi z tych samych śmieci. Według próbek skał, Księżyc powstał około 60 milionów lat po rozpoczęciu formowania się Układu Słonecznego NASA.

Ocean magmy, głęboki najprawdopodobniej od setek do tysięcy kilometrów, przetrwał około 100 milionów lat, Agencja kosmiczna twierdziKiedy ocean magmy ostygł, w jego wnętrzu utworzyły się kryształy.

Niektóre skały i minerały, takie jak anortozyt żelazny, wzniosły się na górę, tworząc skorupę księżycową i wyżyny, podczas gdy inne minerały bogate w magnez, takie jak perydot, opadły głęboko pod powierzchnię w płaszczu, powiedział Noah Petrou, naukowiec pracujący w NASA nad projektem Lunar Reconnaissance Orbiter i sonda Artemis 3. Petro nie był zaangażowany w nowe badanie.

Podczas gdy skorupa księżycowa ma średnio około 50 kilometrów grubości, znajdujący się pod nią płaszcz Księżyca ma głębokość około 1350 kilometrów.

Petro dodał, że wszystkie minerały i skały znalezione na Księżycu opowiadają historię jego historii.

Kiedy sonda Pragyan przeprowadziła własne badanie składu chemicznego gleby księżycowej, znalazła mieszaninę anortozytu żelaznego i innych rodzajów skał, w tym minerałów takich jak perydot.

Miejsce lądowania Chandrayaan 3, znane jako Shiv Shakti Point, znajduje się około 350 kilometrów od krawędzi Basenu Bieguna Południowego-Aitken, uważanego za najstarszy krater na Księżycu.

Zespół badawczy uważa, że ​​uderzenie asteroidy doprowadziło do powstania basenu około 4,2–4,3 miliarda lat temu i odkrył minerały bogate w magnez, takie jak perydot, mieszając je z glebą księżycową, powiedział Santosh Vadawale, główny autor badania, specjalista ds. profesor w Laboratorium Badań Fizycznych w Ahmedabadzie w Indiach.

Dodał, że badacze w dalszym ciągu badają obecność tych minerałów, które prawdopodobnie powstały w płaszczu Księżyca, aby zapewnić lepszy kontekst dla pochodzenia i ewolucji Księżyca.

Vadawale dodał, że misja ta dowodzi, jak ważne jest wysyłanie statków kosmicznych do różnych regionów księżycowych, aby zrozumieć historię Księżyca.

Powiedział: „Wszystkie poprzednie udane lądowania na Księżycu ograniczały się do tropików i średnich szerokości geograficznych. Chandrayaan 3 to pierwsza misja, która pomyślnie wylądowała w obszarach polarnych Księżyca i przeprowadziła analizy na miejscu. Te nowe pomiary we wcześniej niezbadanych obszarach regiony wzmocniły zaufanie do Księżyca.” Hipoteza „Księżycowego oceanu magmy”.

Vadawale dodał, że indyjski program eksploracji Księżyca ma następnie na celu zbadanie trwale zacienionych obszarów na biegunach Księżyca i przekazanie próbek do szczegółowej analizy w laboratoriach na Ziemi.

Choć erozja i ruch płyt tektonicznych usunęły dowody na to, jak powstała Ziemia, Księżyc pozostaje w dużej mierze niezmieniony, z wyjątkiem kraterów uderzeniowych, powiedział Petro.

„Za każdym razem, gdy lądujemy na Księżycu, umacnia to zrozumienie konkretnego punktu, konkretnego miejsca na powierzchni, co jest bardzo przydatne do testowania wszystkich modeli i hipotez, jakie mamy” – powiedział. „Ta hipoteza oceanu magmy w dużej mierze wpływa na to, co myślimy o Księżycu, zwłaszcza na początku jego historii. Wyniki sondy kosmicznej z misji Chandrayaan 3 dodają kolejny punkt danych o powierzchni.”

Każda misja nie tylko dodaje kolejny element do układanki zrozumienia Księżyca, ale także zapewnia wgląd w to, jak powstała Ziemia i inne planety skaliste, takie jak Mars. Petro powiedział, że wiedza naukowców na temat powstawania Księżyca prowadzi do modeli powstawania i zmian wszystkich planet, w tym planet spoza Układu Słonecznego.

Ponieważ planowanych jest więcej misji mających na celu powrót na powierzchnię Księżyca, jest to jak prezent, który wciąż daje, zwłaszcza dzięki możliwości pobrania próbek z różnych regionów, w tym z niewidocznej strony Księżyca i biegunów.

„Za każdym razem, gdy otrzymujemy nową porcję danych, jest to dodatkowa girlanda tego prezentu” – powiedział Petro.