Bill Russell, 11-krotny mistrz NBA i legenda Boston Celtics, zmarł w wieku 88 lat

Bill Russell, 11-krotny mistrz NBA jako zawodnik i trener z Boston Celtics Jedna z najważniejszych postaci w historii NBA odeszła, w wieku 88 lat, jak ogłosiła w niedzielę jego rodzina. Russell zmarł spokojnie z żoną Janine u boku. Jego rodzina wydała następujące oświadczenie.

„Z bardzo ciężkim sercem chcielibyśmy przekazać to wszystkim przyjaciołom, fanom i zwolennikom Billa:

Bill Russell, największy zwycięzca w historii amerykańskiego sportu, odszedł dziś spokojnie w wieku 88 lat, mając u boku żonę Jeanine. Wkrótce zostaną ogłoszone ustalenia dotyczące jego nabożeństwa żałobnego.

Dwa mistrzostwa stanu Bell w szkole średniej dały wgląd w bezkonkurencyjną drogę do kolejnego czystego osiągnięcia zespołu: dwukrotnego mistrza NCAA; zdobywca złotego medalu kapitan drużyny olimpijskiej USA; 11-krotny mistrz NBA. Dwukrotnie zwyciężał w mistrzostwach NBA jako pierwszy czarnoskóry trener jakiejkolwiek północnoamerykańskiej profesjonalnej drużyny sportowej.

Po drodze Bell zdobył szereg nagród singli, których nigdy wcześniej nie widział, ponieważ o nich nie wspomniał. W 2009 roku nagroda NBA Finals Player of the Year została dwukrotnie zmieniona po Hall of Fame na „NBA Finals Bill Russell Player of the Year Award”.

Ale dla wszystkich zwycięzców, zrozumienie walki Billa rozświetliło jego życie. Od bojkotu gry wystawienniczej w 1961 r., przez ujawnienie bardzo wieloletniego wyróżnienia, po prowadzenie pierwszego zintegrowanego obozu koszykówki w Mississippi po zabójstwie Medgara Evansa, po dziesięciolecia aktywizmu, które zostały ostatecznie docenione przyznaniem mu Prezydenckiego Medalu Wolności w 2010 roku. Bell opowiadał się za niesprawiedliwością z bezlitosną szczerością mającą na celu zakłócenie status quo i potężnym modelem, który, choć nie z pokornych intencji, na zawsze będzie inspirował pracę zespołową, bezinteresowność i rozważał zmianę.

Żona Billa, Jeanine, oraz kilku jego przyjaciół i rodziny dziękuje za trzymanie Billa w swoich modlitwach. Być może ponownie przeżyjesz chwilę lub dwie złote chwile, które nam podarował, albo przypomnisz sobie jego charakterystyczny śmiech, gdy zachwycony wyjaśnianiem prawdziwej historii kryjącej się za tymi momentami. Mamy nadzieję, że każdy z nas znajdzie nowy sposób działania lub rozmowy z bezkompromisowym, hojnym i zawsze konstruktywnym zaangażowaniem Bella w zasady. To byłoby ostateczne i trwałe zwycięstwo naszego ukochanego nr 6. ”.

Urodzony w Luizjanie w 1934 roku Russell nie był początkowo uważany za wybitnego koszykarza. Pierwsza oferta stypendialna pochodziła z University of San Francisco, szkoły mało znanej ze swoich umiejętności w koszykówce, ale takiej, którą Russell zdołał przeprowadzić na Mistrzostwach Krajowych w latach 1955 i 1956. Oprócz koszykówki Russell był gwiazdą na torze San Francisco. Zwłaszcza w skoku wzwyż. Zdobył złoty medal olimpijski w koszykówce jako kapitan drużyny USA w 1956 roku, zanim przeszedł na zawodowstwo.

Pomimo swojej kolektywnej dominacji, Russell nie był pierwszym wyborem w drafcie NBA 1956. Ten zaszczyt przypadł skrzydłowemu Duquesne Si Greenowi. To sprawiło, że Russell był dostępny pod numerem 2, gdzie rodzina St. Louis Hawks pracowała nad kuźnią. Jednak okoliczności działały na korzyść Russella. Syn gwiazdy Boston Celtics, Ed McCauley, był leczony na zapalenie opon mózgowych w St. Louis, więc poprosił zespół o wysłanie go tam na jego korzyść. Zrobili to, a Boston zajął drugie miejsce w meczu z McCauleyem i innym z Hall-of-Famer Cliffem Haganem. Umowa nie eksplodowała dokładnie w twarz St. Louis. Chociaż przegrali finały w 1957 z Bostonem, Hawks wrócili, aby wygrać wszystko w 1958 z Celtics. Ale to będą ostatnie mistrzostwa, jakie kiedykolwiek wygra. Russell wygrał jeszcze 10, w tym kolejne osiem z rzędu.

Handel był dla Russella równie ważny, jak dla Celtics. Russell powiedział w wywiadzie dla NBATV. „St. Louis był w przeważającej mierze rasistowski”. Niestety, Russell zmagał się z rasizmem przez całe swoje wczesne życie na Południu i całą swoją karierę w Bostonie, i stał się jednym z najbardziej świadomych społecznie sportowców w historii Ameryki. Osobiście uczestniczył w przemówieniu Martina Luthera Kinga „I Have a Dream” i był jednym z wielu czarnoskórych sportowców i liderów, którzy uczestniczyli w Szczycie w Cleveland w 1967 r. na rzecz Muhammada Alego. W 1966 roku Russell został pierwszym czarnym trenerem w historii sportów amerykańskich, kiedy zastąpił Reeda Auerbacha w Bostonie. Zachował swoją rolę jako wyjściowa pozycja zespołu, gdy trenował w drodze do swoich dwóch ostatnich mistrzostw.

Russell opuścił Celtics po zakończeniu kariery piłkarskiej. Następnie pracował jako spiker telewizyjny, po czym wrócił do treningu w Seattle Supersonics. Przed wyjazdem przeszedł cztery mecze poniżej 0,500 w ciągu czterech sezonów w Seattle. Dekadę później trenował kolejny sezon z Sacramento Kings, ale przez następne kilkadziesiąt lat pozostawał poza zasięgiem wzroku, mieszkając poza swoim domem w Waszyngtonie.

Ale w późniejszych latach pojawiał się bardziej regularnie, często nagradzany za niezwykłe osiągnięcia jako piłkarz i aktywista. W 2009 roku NBA zmieniła nazwę Finals MVP na nagrodę Russella, a on wziął udział w finałach 2009, aby osobiście przyznać trofeum Kobe Bryantowi. Zrobiłby to wiele razy, ale zrobienie tego dla Bryanta miało szczególne znaczenie, biorąc pod uwagę zawiązaną przez nich przyjaźń. Kiedy Bryant zginął w wypadku helikoptera w 2020 roku, Russell napisał wpływowy post w mediach społecznościowych, przypominający o tej legendzie. Bryant mógł grać dla rywala Lakersów, ale Russell często udostępniał się współczesnym graczom szukającym porady.

Wiele go szukało, ponieważ przede wszystkim Russell był na boisku, był największym zwycięzcą tego sportu. W całej swojej karierze przegrał tylko dwie serie play-off. Nigdy nie przegrywaj gry, gdy zwycięzca zgarnie wszystko. Nie na studiach. Nie na igrzyskach olimpijskich. Nie w NBA. Wygrał wszystkie 21 rozegranych meczów. Russell był świetny, kiedy to naprawdę miało znaczenie, na boisku i poza nim, i to będzie zawsze pamiętał.