Premiera Francisa Forda Coppoli Megalopolis w Cannes

Cannes, Francja (AFP) – Francisa Forda Coppoli W czwartek na koncercie odbyła się premiera jego samofinansującej się EP-ki „Megalopolis”. Festiwal Filmowy w Cannes, Ujawnia niezwykle ambitny projekt pełen pasji, o którym 85-letni reżyser myślał od dziesięcioleci.

Recenzje wahały się od „głupstwa gigantycznych rozmiarów” po „najbardziej szaloną rzecz, jaką kiedykolwiek widziałem”. Ale oczywiście po raz kolejny Coppola rozbawił wszystkich w Cannes.

Żadna tegoroczna premiera nie była bardziej wyczekiwana w Cannes niż „Megalopolis”, na który Coppola wydał 120 milionów dolarów z własnych pieniędzy, sprzedając część swoich winnic. Nie inny Około 45 lat temu na ekrany kin wszedł film „Czas apokalipsy” Coppoli„Megalopolis” przybył w towarzystwie plotek o przerwach w produkcji i wątpliwości co do jego potencjalnej atrakcyjności.

Rewelacje Coppoli wymykają się łatwej kategoryzacji. To opowieść fantasy rozgrywająca się w przyszłym Nowym Jorku, opowiadająca o architekcie (Adam Driver) mającym wielką wizję bardziej harmonijnego miasta i którego największym talentem jest umiejętność rozpoczynania i zatrzymywania czasu. Choć akcja „Megalopolis” rozgrywa się w niedalekiej przyszłości, jest utrzymana w formie rzymskiego eposu. Postać szofera ma na imię Cesar, a w filmie znajduje się nowoczesne koloseum w Nowym Jorku.

W obsadzie znajdują się Aubrey Plaza w roli początkującego dziennikarza telewizyjnego Wow Platinum, Giancarlo Esposito w roli burmistrza miasta, Laurence Fishburne w roli szofera Cesara (i narratora filmu) oraz Shia LaBeouf w roli nieprzyjemnego kuzyna imieniem Claudio.

Coppola w słomkowym kapeluszu i z laską przechadzał się w czwartek po dywanie w Cannes, często trzymając się ramienia swojej wnuczki Romy Coppoli-Mars, podczas gdy z festiwalowych głośników leciała ścieżka dźwiękowa do „Ojca chrzestnego”.

Po projekcji publiczność festiwalu w Cannes zgotowała Coppoli i filmowi długą owację. Na koniec reżyser sięgnął po mikrofon, aby podkreślić ostateczny sens swojego filmu.

„Jesteśmy jedną rodziną ludzką i właśnie temu musimy przysiąc wierność” – powiedział Coppola zgromadzonym. Dodał, że „Esperanza” to „najpiękniejsze słowo w języku angielskim”, ponieważ oznacza nadzieję.

Wiele recenzji było bardzo złych. Peter Bradshaw opisał to dla The Guardian jako „przereklamowane i przesadzone”. Tim Grierson z Screen Daily opisał to jako „katastrofę”, którą „utrudniło arbitralne planowanie i nadmierne znieczulenie”. Kevin Maher napisał dla londyńskiego The Times, że była to „obrzydliwość niszcząca głowę”. Krytyczka Jessica Kiang powiedziała, że ​​„Wielkie Miasta” „to szaleństwo na gigantyczne rozmiary, jakby obserwowano faktyczny upadek Rzymu”.

Ale niektórzy krytycy podziwiali ambicje filmu. Z podziwem Bilge Ebiri z magazynu New York Magazine stwierdził, że film „może być najbardziej szaloną rzeczą, jaką kiedykolwiek widziałem”. David Ehrlich z IndieWire pochwalił „nieskrępowane podejście twórcze”, które „może nie zaowocowało nadmiarem zbyt spójnych scen, ale nadaje całemu filmowi luz, od którego prawie nie można odwrócić wzroku”.

„Czy jest to akt arogancji, kolosalne szaleństwo, odważny eksperyment czy pełna wyobraźni próba uchwycenia naszej współczesnej, brudnej rzeczywistości, zarówno politycznej, jak i społecznej, za pomocą nowatorskiego sposobu opowiadania historii, który jest już rzadko podejmowany?” – napisał. Davida Rooneya dla „The Hollywood Reporter”. „Prawda jest taka, że ​​to wszystko.”

„Megalopolis” jest dedykowane Elinor Coppoli, żonie reżysera Który zmarł w zeszłym miesiącu.

Kilka tygodni przed Cannes Coppola pokazał w Los Angeles swój własny film Megalopolis. Szybko wyciekła wiadomość, że wiele osób było zdezorientowanych filmem pilotażowym, który właśnie obejrzeli. „Nie ma dla niego dobrych perspektyw biznesowych” – powiedział Bockowi jeden z uczestników.