Jak archeolodzy zrekonstruowali spalenie Jerozolimy w 586 r. p.n.e

Rzadko kiedy mamy czas na pisanie o każdej wspaniałej historii naukowej, która pojawia się na naszej drodze. Dlatego w tym roku po raz kolejny publikujemy serię specjalnych postów z okazji Dwunastu Dni Bożego Narodzenia, codziennie od 25 grudnia do 5 stycznia, podkreślając jedną historię naukową, która upadła w 2020 r. Dzisiaj: Archeolodzy polegali na chemicznych wskazówkach i technikach, takich jak spektroskopia FTIR i analiza archeomagnetyczna, aby zrekonstruować spalenie Jerozolimy przez siły babilońskie około 586 roku p.n.e.

Archeolodzy odkryli nowe dowody potwierdzające biblijne relacje o oblężeniu i spaleniu Jerozolimy przez Babilończyków około 586 r. p.n.e. – twierdzi. Papier wrześniowy Opublikowano w Journal of Archaeological Sciences.

Biblia hebrajska zawiera jedyną relację o tym ważnym wydarzeniu, które obejmowało zagładę Świątynia Salomona. „Przez te lata nie zachowały się zapisy babilońskie” – powiedział współautor Nitzan Shalom z Uniwersytetu w Tel Awiwie w Izraelu. Powiedział magazynowi New Scientist. Według relacji biblijnej „nastąpiło gwałtowne i całkowite zniszczenie, a całe miasto zostało spalone i pozostało całkowicie puste, jak opisano w [the Book of] Lament nad opuszczonym miastem i jego całkowitą nędzą”.

Juda była wasalnym królestwem Babilonu pod koniec VII wieku p.n.e., pod panowaniem Nabuchodonozora II. Sprawa ta nie spodobała się królowi Judy, Jehojakimowi, który w roku 601 p.n.e. zbuntował się przeciwko królowi babilońskiemu, pomimo ostrzeżeń proroka Jeremiasza, aby tak nie robić. Przestał płacić wymaganą daninę i stanął po stronie Egiptu, gdy Nabuchodonozor próbował (bezskutecznie) najechać ten kraj. Jehojakim zmarł, a jego syn Jechoniasz wstąpił po nim w szeregi armii Nabuchodonozora Oblężona Jerozolima W 597 p.n.e. Miasto zostało splądrowane, a Jechoniasz poddał się i z powodu swoich kłopotów został deportowany do Babilonu wraz ze znaczną częścią ludności Judy. (Księga Królewska podaje tę liczbę na 10 000.) Jego wuj Sedekiasz został królem Judy.

Sedekiasz również rozgniewał się na panowanie babilońskie i zbuntował się, odmawiając płacenia wymaganej daniny i szukając sojuszu z egipskim faraonem Hofrą. Doprowadziło to do brutalności Oblężenie, które trwało 30 miesięcy Z rąk wojsk Nabuchodonozora przeciwko Judzie i jej stolicy, Jerozolimie. W końcu Babilończycy ponownie odnieśli zwycięstwo i przedarli się przez mury miasta, aby zająć Jerozolimę. Sedekiasz był zmuszony patrzeć, jak zabijano jego synów, po czym został oślepiony, związany i zabrany do Babilonu jako więzień. Tym razem Nabuchodonozor był mniej miłosierny i około 586 roku p.n.e. nakazał swoim siłom całkowite zniszczenie Jerozolimy i zburzenie muru.

Tam Dowody archeologiczne Wspieranie narracji o zniszczeniu przez pożar miasta wraz z sąsiednimi wioskami i miasteczkami na zachodniej granicy. W latach 1978–1982 odkopano trzy budynki mieszkalne i stwierdzono, że zawierają spalone drewniane belki datowane na około 586 rok p.n.e. Archeolodzy znaleźli także popiół i spalone drewniane belki z tego samego okresu, kiedy odkopali w tym miejscu kilka konstrukcji Parking Givati Stanowisko archeologiczne w pobliżu rzekomego miejsca Świątyni Salomona. Próbki pobrane z posadzki gipsowej Pokaż ekspozycję Do wysokich temperatur nie niższych niż 600 stopni Celsjusza

Na podstawie tych dowodów nie można było jednak ustalić, czy pożary były zamierzone, czy przypadkowe, ani też gdzie zaczął się pożar, jeśli rzeczywiście był on zamierzony. W swoich najnowszych badaniach Shalom i jej współpracownicy skupili się na dwupiętrowym Budynku 100 w miejscu parkingu Givati. Wykorzystali spektroskopię w podczerwieni z transformacją Fouriera (FTIR), która mierzy absorpcję światła podczerwonego w celu określenia stopnia nagrzania próbki, oraz analizę archeomagnetyczną, która określa, czy próbki zawierające minerały magnetyczne zostały ogrzane wystarczająco, aby przekierować te związki do pola. Nowy magnetyczny. północ.

Analiza ujawniła różny stopień narażenia na ogień w wysokiej temperaturze w trzech pomieszczeniach (oznaczonych jako A, B i C) w piwnicy Budynku 100, przy czym w pomieszczeniu C stwierdzono najbardziej oczywiste dowody. Może to oznaczać, że miejscem zapłonu było pomieszczenie C, ale nie było tam drogi pożaru; Wydaje się, że spalanie w pomieszczeniu C zostało odizolowane. W połączeniu z poprzednim badaniem przeprowadzonym w 2020 r. na częściach drugiego poziomu budynku, autorzy doszli do wniosku, że w budynku wybuchło wiele pożarów, a pożary były najsilniejsze na wyższych piętrach, z wyjątkiem „poważnego lokalnego pożaru” w pomieszczeniu C na górze podłoga. pierwszy poziom.

„Kiedy pali się budynek, ciepło wzrasta i gromadzi się pod dachem” – napisali naukowcy. „Ściany i sufit nagrzewają się w ten sposób do wyższych temperatur niż podłoga”. Obecność zwęglonych belek na podłogach sugeruje, że rzeczywiście tak było: większość ciepła uniosła się do sufitu, spalając belki, aż opadły na podłogi wystawione na działanie ciepła promieniowania. Jest jednak prawdopodobne, że wielkość gruzów nie była spowodowana wyłącznie tym zawaleniem, co sugeruje, że Babilończycy celowo wrócili i zburzyli wszelkie pozostałe mury.

Co więcej, „atakowali najważniejsze i najsłynniejsze budynki w mieście” – powiedział Shalom New Scientist, zamiast wszystko bezkrytycznie niszczyć. „Po 2600 latach nadal opłakujemy świątynię”.

Chociaż nie znaleźli dowodów na obecność dodatkowego paliwa, które mogłoby działać jako przyspieszacz, „możemy założyć, że ogień został podłożony celowo, ponieważ rozprzestrzenił się szeroko po wszystkich pokojach i na obu piętrach budynku” – Shalom i in. Skończyłem. „Znaleziska w komorach wskazują na obecność wystarczającej ilości materiałów łatwopalnych (roślin, drewna i materiałów budowlanych), aby dodatkowe paliwo było niepotrzebne. Powszechna obecność zwęglonych szczątków wskazuje na celowe zniszczenie przez ogień…. [T]Rozprzestrzenianie się pożaru i szybkie zawalenie się budowli wskazują, że niszczyciele dołożyli wszelkich starań, aby całkowicie wyburzyć budowlę i wycofać ją z użytkowania.

DOI: Journal of Archaeological Sciences, 2023. 10.1016/j.jas.2023.105823 (O identyfikatorach cyfrowych).