Badanie pokazuje, że wielorybnictwo doprowadziło do utraty różnorodności genetycznej

Zdjęcie: Thomas Kelly // Unsplash

---

---

W nowym badaniu przeprowadzonym na Uniwersytecie Stanowym Oregon zbadano wpływ genetyczny wielorybnictwa komercyjnego w XX wieku. nowy papier, Opublikowano w czasopiśmie GeneticsOpisuje utratę różnorodności genetycznej u żyjących dzisiaj wielorybów, w szczególności w linii matczynej płetwali błękitnych i humbaków.

Naukowcy porównali DNA kości wielorybów znalezionych na plażach w pobliżu opuszczonych stacji wielorybniczych z obecnymi wielorybami. Kości znaleziono głównie na Georgii Południowej, wyspie na południowym Atlantyku, 1300 km na południowy wschód od Falklandów. Powszechność komercyjnego połowu wielorybów na tym obszarze w połączeniu z niskimi temperaturami, które pomogły zachować okazy, spowodowała, że ​​do analizy udostępniono dużą liczbę odrzuconych kości. W badaniu wyjaśniono: „Wiadomo, że kości te stanowią pierwszy etap wielorybnictwa w XX wieku, a tym samym zróżnicowanie tych grup przed połowami wielorybów”. „Różnorodność występująca po połowach wielorybów została opisana w opublikowanych wcześniej badaniach, w których opisano obszerne pobieranie próbek żywych wielorybów z półkuli południowej”.

W rezultacie badacze znaleźli mocne dowody na utratę linii matczynego DNA u płetwali błękitnych i humbaków. „Rodowód matki jest często powiązany z kulturową pamięcią zwierzęcia, taką jak miejsca karmienia i rozrodu przekazywane z pokolenia na pokolenie” – stwierdziła Angela Sremba, główna autorka badania. Powiedział „Oregon Newsroom”.. „Jeśli zostanie utracony rodowód matki, prawdopodobnie utracona zostanie również ta wiedza”. W rezultacie lokalne populacje wielorybów w dużej mierze zniknęły z Georgii Południowej.

Jednak odkąd zaprzestano komercyjnego połowu wielorybów, wieloryby zaczęły wracać na wyspę. „Liczba wielorybów powracających dziś na te obszary nadal nie jest duża, ale istnieje wrażenie, że mogą ponownie odkryć to siedlisko” – powiedział dr Scott Baker, zastępca dyrektora Instytutu Ssaków Morskich na Uniwersytecie Stanowym Ohio. Doradca Srimby. „Daje to możliwość udokumentowania naturalnego odtworzenia dawnych żerowisk, podobnego do tego, co udokumentowano w przypadku wieloryba biskajskiego w okolicach Nowej Zelandii” – wyjaśniono w tym samym badaniu.

Chociaż wieloryby zaczynają wracać na ten obszar, skutki połowów wielorybów w celach zarobkowych będą nadal odczuwalne przez wiele lat. Ponieważ niektóre gatunki wielorybów mogą żyć do 100 lat, jest prawdopodobne, że wiele żyjących obecnie wielorybów żyło w epoce wielorybnictwa. Kiedy umrą, może to prowadzić do utraty większej liczby linii matczynych. „Ważne jest dalsze pobieranie próbek z tych populacji w celu monitorowania odnowy i ustalenia, czy odradzające się populacje są pozostałością populacji sprzed połowów wielorybów w Gruzji Południowej, czy też stanowią ponowne odkrycie i kolonizację tego produktywnego siedliska żerowania” – podsumowano w badaniu.

„To niezwykłe, że te gatunki przetrwały. „Nie wiemy, co mogło się zmienić za kolejne 100 lat, i nie możemy teraz zmierzyć żadnych zmian, jeśli nie mamy dobrego zrozumienia przeszłości” – Sremba dodał. „Ta praca daje możliwość zrekonstruowania historii populacji.” „Te wieloryby pomagają nam zrozumieć, co tak naprawdę straciliśmy w wyniku działalności wielorybniczej”.